Jest czymś zrozumiałym, że taki spadek średniej dla sequelu, mimo identyczności nazwisk
scenarzystów wzbudza pytania i wymaga zbadania (tak, będą spoilery).

Trudno mi sobie wyrobić zdanie o tym filmie, bo co seans zmienia mi się jego odbiór: za
pierwszym razem, w kinie, był naprawdę spoko. Za drugim (jak widać 3 komentarze niżej)
wydał mi się ostro niedopracowany. Teraz obejrzałem sobie obie części i uznałem, że
jednak... cóż.

Podczas seansu zanotowałem kilka spostrzeżeń i jestem ciekaw, co o nich sądzicie:

1) Miejsce akcji - dziwne, żeby w Stambule był taki klimat jak w Paryżu (zarówno w sensie
geograficznym, jak i emocjonalnym). I co ważniejsze: kogoś, kto po takiej akcji, jaka miała
miejsce w pierwszej części wybiera się do muślinów... raczej trudno nazwać rozsądnym.

2) Styl mainchara - w pierwszej części Bryan się nie patyczkował, tylko kosił zakapiorów
jednego za drugim. Tu natomiast bawi się z nimi jak nie powiem z czym.

3) Za szybko - film sprawia wrażenie, jakby podczas jego kręcenia ze cztery razy wzrosła
cena taśmy filmowej, której przypadkiem zabrakło producentom. Nie ma wprowadzenia
z gruntownym info, tylko zaraz zaczynają się naparzać.

4) Lenny Jannsen - za te pytania w samochodzie powinna dostać order kapucyna z
wpisem do książki telefonicznej - ktoś, kto przeszedł traumę w związku z porwaniem
córki przez handlarzy żywym towarem (dodatkowo wzmocnioną rozwodem) raczej
na pewno sformułowałby zupełnie inne pytanie (ilu ich jest, ntp.)

Osoby, którym pierwsza część wydała się naciągana, zdecydowanie nie powinny mieć
trudności z podwojeniem przykładów w części drugiej. Problem napotkają również fani
modeli wizualnych (tu głównie chodzi o rekonstrukcje wspomnień), bo te okazują się
nie tylko dużo mniej zaawansowane niż te, które zawdzięczamy Sherlockowi Holmesowi
(zarówno RDJ, jak BC) ale w ogóle jakieś takie słabe - modelem rangi supremum jest
skrzypek na schodach, któremu najwyraźniej ćwierć dnia kazali grać ten sam utwór
muzyczny... trochę mało przekonujące :)

Niemniej jednak, dla mnie film wciąż jest spoko: największymi plusami są: trik przy
użyciu granatów oraz może dziwne przeświadczenie, że oczekiwanie zbyt wielu od
tego filmu byłoby w pewnym stopniu obrazą wobec części pierwszej.