Kapitalny film! Obraz Nuriego Bilge Ceylana pokazuje, jak na skutek odmiennych doświadczeń dwoje spokrewnionych, pochodzących z tego samego środowiska ludzi może stać się sobie bardzo dalekimi emocjonalnie. Yusuf, świeżo przybyły z prowincji, w zderzeniu z ogromem i bezdusznością wielkiego miasta odczuwa pustkę i zagubienie. Jest ono spotęgowane brakiem płaszczyzny porozumienia z Mahmutem - kuzynem mieszkającym w Istambule od wielu lat, zupełnie zmienionym przez to miasto. Mahmut jest całkiem inny niż prosty Yusuf: zeuropeizowany, otoczony książkami, obyty z kulturą, sztuką, nowoczesną techniką. Ba, posiada kasety z filmami wysoce nieprzyzwoitymi z punktu widzenia wielu muzułmanów z tureckiej prowincji - te ostatnie zresztą skrzętnie ukrywa przed Yusufem. :-)
Yusuf czuje swoje wyobcowanie i brak nici porozumienia z Mahmutem. Widzimy, jak szukając pracy, chodzi po mieście przygnębiony. W czasie swoich wędrówek obserwuje innych ludzi, który celebrują życie. Jego samego to jednak nie dotyczy; czuje się niedopasowany do otaczającej rzeczywistości, zdaje się wręcz fizycznie odczuwać chłód otaczającego go miasta. Wrażenie to jest wizualnie spotęgowane faktem, że zdjęcia robiono zimą; miasto jest pokryte śniegiem, a zarazem przygnębiająco szare, odpychające. Zarówno miasto, jak i goszczący go kuzyn są Yusufowi tak dalecy. Możliwe, że w ostatnich kadrach filmów ta duchowa przepaść jest przedmiotem rozmyślań Mahmuta. Ale może to tylko złudzenie?...