Historia, którą serwuje nam w swoim najnowszym filmie Luc Besson to klasyczna space opera, sprawdzony schemat, na który nawet nie chce mi się poświęcać więcej miejsca, napiszę tylko, że widzieliśmy to już wiele razy. Fabuła ma wiele dziur, ale w trakcie seansu byłem tak rozproszony pięknem i rozmachem świata przedstawionego, że kompletnie nie zwracałem na to uwagi.

Myślę, że widzowie podzielą się na 2 grupy - jednych te kolorowe, pełne wymyślnych stworzeń i lokacji uniwersum całkowicie wciągnie, resztę kompletnie odrzuci ta pstrokatość bijąca z ekranu. Ja zaliczam się do tej pierwszej, bo dla mnie Valerian to idealna mieszanka scen akcji, ciekawych pomysłów i odpowiedniej dawki humoru. Jestem pod wrażeniem jakości efektów specjalnych, którymi film jest przeładowany po brzegi. Nie jestem fanem 3D i raczej unikam, ale cieszę się, że wybrałem seans z okularami na twarzy, bo w tym wypadku sprawdza się świetnie i nie jestem pewien czy efekty będą robiły takie same wrażenie na ekranie telewizora jakie zrobiły na mnie w kinie.

Aktorsko jest nieźle, w pamięć zapadają krótkie występy Rihanny i Ethana Hawke'a. Cara Delevingne po prostu oczarowała mnie swoim wyglądem i zachowaniem. Między głównymi bohaterami czuć chemię, jednak moim zdaniem główny bohater powinien być grany przez innego aktora. Dane DeHaan spisał się świetnie i robił co mógł, ale jego fizys nie pasowało mi do roli kobieciarza i poszukiwacza przygód trochę w stylu Hana Solo. Skojarzenie z tą postacią jest nieprzypadkowe, bo wiele scen wydaje się wręcz wyciętych z Gwiezdnych Wojen, ale nie można tego nazwać plagiatem czy kopiowaniem, bo z tego co mi wiadomo było wręcz odwrotnie i to George Lucas czerpał inspiracje z komiksu na bazie którego powstał film.