Wiadomo, że dzisiaj biografia holenderskiego malarza została już mocno wyeksploatowana, ale mało znany poza Francją reżyser – w swoim czasach – zaproponował całkiem interesujące, świeże spojrzenie na postać Vincenta van Gogha. Pialat skupia się na ostatnich, dwóch miesiącach życia artysty, ale zdecydowanie odmawia mu niezwykłości, romantyczności i sentymentalizmu. To realistyczne studium całkiem zwyczajnej egzystencji. Grany przez Jacquesa Dutronca zblazowany van Gogh skonfrontowany z codziennością sielskiej wsi i tutejszą, pozbawioną atrakcji rutyną ewidentnie się nudzi. U Pialata prowincjonalna sceneria Auvers-sur-Oise praktycznie pozbawiona jest dynamiki, a życie toczy się tu bardzo flegmatycznie. Krajobrazy są ładne, ale też dziwnie szorstkie – nie korespondują z barwnymi płótnami van Gogha. Dość powiedzieć, że malarza przy pracy oglądamy może ze dwa razy. Zdecydowanie częściej, jak duch, snuje się on po polach i wiejskich drogach, z ludźmi nawiązuje relacje raczej powierzchowne, pozostając wiecznym i cierpiącym we wnętrzu outsiderem. Nie ma w filmie choćby grama tragizmu, wywodzącego z biografii van Gogha. Pialat nie zaprzątał sobie głowy nawet charakterystycznym detalem, by jego bohater nie miał jednego ucha. Filmowa śmierć artysty też dokonuje się wybitnie przyziemnie i bez żadnego patosu. Pialat swojej surowej, odartej z emocji wizji pozostaje wierny i konsekwentnie ją realizuje od pierwszej do ostatniej minuty VAN GOGHA, czym może budzić autentyczny podziw, choć to kino nie należy do najłatwiejszych w odbiorze. Po obejrzeniu filmu sam Godard wystosował list do Maurice’a Pialata, zachwycając się jego dziełem. Chwalił estetyczną wrażliwość kolegi oraz jego podejście do bohaterów, krajobrazów i filmowej czasoprzestrzeni.