Właściwie nie wiem o czym jest ten film. W prologu, pewien mężczyzna, zaraz po miłosnym uniesieniu umiera z niewyjaśnionej przyczyny w ramionach kobiety. Ona i jej przyjaciele postanawiają wtedy... po prostu pozbyć się ciała. Po latach sielanki, kilkoro z nich dostaje dziwne anonimy - komuś ewidentnie zależy, aby "Brudne anioły" poniosły karę za grzech z przeszłości...

Potem twórcy serwują nam całą masę osobistości - orgie w odzieniu, fruwające dmuchane meble, kolorowe jarmarki i chocholi taniec przy hazardowych rozgrywkach. Jest tu więc trochę dramatu, są elementy thrillera (do giallo bardzo daleko) oraz surrealistyczno-satyrycznej komedii. Dialogi niezbyt przykuwają uwagę, obsada także jedynie poprawna - najlepiej prezentuje się młodziutki Lino Capolicchio, który w blond loczkach naprawdę przypomina niesfornego aniołka z barokowych obrazów. Najmocniejszym punktem obrazu jest genialna ścieżka dźwiękowa Ennia Morricone, właściwie dla której to obejrzałem ten film. Pardon - mogłaby takim punktem być. Nie wiem czy to sprawa kopii tego dzieła (swoją drogą okropnej jakości) czy naprawdę twórcy zepchnęli kompozycje Morricone na najdalszy plan. A szkoda, zagłuszana przez dialogi muzyka wciąż jest jednym z bardziej wpadających w ucho soundtracków. Na szczęście - w przeciwieństwie do filmu - jest łatwo dostępna w sieci, warto posłuchać.