W „Vinyan” dwójka bohaterów wyrusza do birmańskiej głuszy, aby odnaleźć swoje zmarłe dziecko, a w rzeczywistości odnajdują swoje prawdziwe „ja”, co prowadzi do rozliczenia się ze sobą nawzajem. Końcowe sceny to prawdziwe trzęsienie ziemi, których nie należy brać zbyt dosłownie, ale które nie zostawią nikogo obojętnym. „Vinyan” oferuje także niezłe zdjęcia i bardzo dobre aktorstwo odtwórców głównych ról. Niestety, jest jeden poważny minus, który zmusza mnie do obniżenia ratingu tego filmu – po zakończeniu projekcji film wydaje się po prostu przeciągnięty, zapchany na siłę wieloma zbędnymi scenami. W istocie tak jednak było: „Vinyan” przez 3/4 nudził niemiłosiernie, a sedno filmu było poruszane tylko momentami. Generalnie jest to film o utracie dziecka i tym czym jest ono dla matki, a czym dla ojca, o niemożności pogodzenia się z utratą skonfrontowaną z desperacką chęcią zapomnienia o tej utracie i przejścia do spraw doczesnych. Film zapamiętam głównie ze względu na końcówkę. W sumie 6.5/10