Niestety. Co jak co, ale gatunek sf wymaga realizmu czy też hiper-realizmu, nie tylko w zakresie nauk ścisłych, ale też humanistycznych. Psychologia postaci tu leży i kwiczy. Ludzie, którzy wymyślili sobie, że dzieci należy szprycować, by zablokować ich popęd seksualny musieliby być debilami a przecież takiej wyprawy nie mogłyby organizować debile.

Komedia romantyczna, sensacyjniak, fantasy czy film przygodowy mogą sobie pozwalać na odchodzenie od logiki, naukowej konsekwencji i realizmu, ale science-fiction nie po to ma w nazwie science by ignorować rzeczy podstawowe. Inaczej przeradza się w fantasy albo inny durny komiks o superbohaterach adresowany do ośmiolatków.

Jeśli te dzieci z próbówki miały pozostać ludzkie, ze wszystkimi tego konsekwencjami, to wraz z nimi powinna lecieć dorosła załoga, w wieku Richarda. Tymczasem tu się okazało, że pierwotna koncepcja zakładała, że dzieci polecą same. Gdyby Richard nie zgłosił się na ochotnika, tak by się stało. Trudno wyobrazić sobie równie bezmyślnego.

Dorośli przekazują nie tylko wiedzę, ale wychowują, wpajają normy, zasady, kodeksy, obyczaje, kulturę, mentalność, moralność, etykę, korygują zachowania dzieci, dyscyplinują je, prostują. Jak świat światem zawsze tak było w każdej ludzkiej społeczności. Dodatkowo dorośli przekazują dzieciom miłość, troskliwość, opiekuńczość, podstawowe zachowania rodzinne, stadne, plemienne. Są wzorem do naśladowania.

Organizując taką wyprawę w sposób naturalny trzonem załogi byliby dorośli. Bardzo inteligentni, wykształceni w szeregach specjalności, ale ludzie dojrzali, kontrolujący swoje emocje i zdolni do planowania, do czego dzieci zdolne nie są. Gromada dzieci dorastałaby pod okiem dorosłych. Ci ostatni by się zestarzeli, ale w porę pałeczkę przejęłoby kolejne pokolenie. Pojawiłyby się problemy, ale na pewno nie takie, jakie sobie wymyślił niezbyt przenikliwy scenarzysta tego filmu.