Okręt dobija do portu w Lizbonie. Szwajcarski marynarz schodzi na ląd, kręci okolice
kamerką Super 8. Wchodzi do hotelowego baru, kupuje piwo, zagaja do barmanki o zegar,
który chodzi do tyłu. Bierze pokój. Zostaje. Nie wraca na okręt, nie wraca do domu, zostaje
zawieszony, znika?
Nowa miłość i listy do starej, rozdarcie, szczęście i tragedie. Miasto, a zwłaszcza portowe
okolice. Smutek, piękno, radość, napięcie, niepokój. I wprost niesamowity realizm. I nie
chodzi mi tu o realia lizbońskich doków, tylko o ludzkie zachowania. Bruno Ganz
(Herzogowski Jonatan) i Teresa Madruga (Francisca Manoela de Oliveiry) spisali się
rewelacyjnie. Ani przez chwilę nie wątpiłem w ich bohaterów ani w ich poczynania, w ich
świat. Akcja snuje się powoli, ale bez przesadnych dłużyzn. Praca kamery dodatkowo
podkreśla realizm. Miejscami powklejano wstawki kręcone przez bohatera Super 8.
Niesamowita, nostalgiczna muzyka Jean-Luca Barbie dopełnia sprawy i tworzy niezwykły,
enigmatyczny klimat. Świetna rzecz, naprawdę polecam.