W doborowym towarzystwie/film/W+doborowym+towarzystwie-2004-1134572004
pressbook
Inne
O FILMIE
Dan Foreman (DENNIS QUAID) skończył 51 lat i raczej nie ma powodów do narzekania. Od dawna kieruje biurem reklamy w tygodniku Sports America, który ostatnio bije rekordy sprzedaży. Pismo zawdzięcza swój sukces w dużej części właśnie Danowi i jego sprawdzonemu, ciepłemu podejściu do klientów oraz świetnej pracy zespołowej. Nawet wieści o kolejnym potomku, którego spodziewa się jego żona, oraz o przyjęciu najstarszej córki Alex (SCARLETT JOHANESSON) na (dość drogi) nowojorski uniwersytet nie potrafią zmącić spokoju Dana. Nowe wydatki mogą znacznie obciążyć jego finanse, ale skoro dotąd zawsze łączył koniec z końcem, to czemu teraz miałoby być inaczej? Carter Duryea (TOPHER GRACE) ma 26 lat i tyle samo powodów do zadowolenia. Cudowne dziecko biznesu dokłada wszelkich starań, aby wspinać się po szczeblach kariery w międzynarodowej korporacji Globecom. Kadra kierownicza już się na nim poznała, Carter ma przejąć nadzór nad sprzedażą miejsc reklamowych w jednym z najnowszych nabytków Globecomu – magazynie Sports America. Pech chce, że awans przypada na rozpad siedmiomiesięcznego małżeństwa Cartera, a jemu samemu pozostaje jedynie towarzystwo ulubionej rybki. Tylko z nią może się teraz podzielić radością z sukcesów zawodowych. Otuchy dodaje mu jednak świadomość, że przecież osiągnął sukces, a to jeszcze nie koniec. Przygnębienie z powodu degradacji Dana blednie w porównaniu z szokiem, jakiego mężczyzna doświadcza, widząc swojego 26-letniego następcę. Zważywszy na młody wiek swojego nowego szefa i jego wąski (jeśli nie żaden) dorobek na polu reklamy, Dan nie pali się do zostania jego „prawą ręką”. Jednak nowa sytuacja domowa wymusza na nim pokorę, którą wykazać musi się również Carter. Współpraca narzucona im przez firmę ma bowiem ambitne cele: obcięcie budżetu biura i jednocześnie zwiększenie przychodu o 35%. Gorliwość Cartera w wypełnianiu życzeń kierownictwa nie zjednuje mu kolegów z biura. Pragmatyzm, z jakim podchodzi do spraw służbowych, nie ma nic wspólnego ze zwyczajami, które wprowadził Dan. Poprzednik utrzymywał przyjacielskie stosunki z podwładnymi. Współpracowników traktował wręcz jak rodzinę, a tego właśnie dotkliwie brakuje Carterowi. Wkrótce nowy szef działu czuje się tak samotny, że zwołuje zebranie w biurze na niedzielę, a potem wprasza się na kolację do Foremanów. Tutaj wreszcie udaje mu się przełamać lody z Danem . W dodatku poznaje Alex, której urok nie pozostawia go obojętnym. Ich kolejne spotkanie ma miejsce w nowojorskiej kawiarni, gdzie przekonują się, że łączy ich coś więcej niż wielkomiejska samotność i chwilowe zauroczenie. O rozwijającym się uczuciu nie może się jednak dowiedzieć Dan. Regulamin pracy niewiele przecież mówi o sypianiu z córką podwładnego. Gdyby wieść o tym rozeszła się, relacje Alex z ojcem pogorszyłyby się, nie wspominając już o mozolnie budowanym porozumieniu między Danem i Carterem. Co gorsza, ambitne plany rozwoju pisma Sports America mogłyby wziąć w łeb, a to zaszkodziłoby już wszystkim stronom konfliktu. Wygląda na to, że życie Dana i Cartera trochę się skomplikowało.
DOBRA WSPÓŁPRACA W DOBOROWYM TOWARZYSTWIE
Reżyser „W doborowym towarzystwie” Paul Weitz przyznaje, że inspiracją do jego filmów są zbiegi okoliczności oraz niespodzianki, które przynosi nam los. Wraz ze swoim stałym współpracownikiem, bratem Chrisem, podjął ten temat już w nominowanej do Oscara adaptacji książki Nicka Hornby „Był sobie chłopiec”. Braci Weitz od dawna intrygują relacje przypominające związki między ojcami i synami, co znakomicie ilustruje „Był sobie chłopiec”, ale też ich poprzedni przebój , komedia „American Pie” (reżyserski debiut Chrisa). „W doborowym towarzystwie” stanowi powrót Weitza do tej tematyki. Tłem dla nowej historii jest tym razem wiecznie zmieniający się krajobraz wielkich korporacji, liczne fuzje i przypadki bankructwa spółek internetowych – świat pełen chaosu, w którym odnaleźć się muszą głowni bohaterowie. Paul Weitz wyznaje, że „W doborowym towarzystwie”, tak jak i jego poprzedni film, miało nawiązywać do twórczości Billy’ego Wildera. „‘Był sobie chłopiec’ był jednak z gruntu angielską produkcją, a mnie tym razem interesowała amerykańska mitologia sukcesu oraz to, jak ekonomia wpływa na życie każdego z nas”, wyjaśnia reżyser. „W filmach takich jak „Garsoniera” Wilder potrafił łączyć cynizm i pogodę ducha. Nie raz zdołał również ukazać, co powstaje na styku ambicji i dążenia do sukcesu oraz zwykłych, ludzkich odruchów. Wydaje mi się, że kwestie te nie straciły do dziś na aktualności”, podsumowuje reżyser. Półroczna praca z bratem, również producentem „ W doborowym towarzystwie”, zaowocowała powstaniem opowieści o trudnej przyjaźni między mężczyznami, którzy ku swemu przerażeniu, tracą kontrolę nad zawodową i osobistą stroną życia. Weitzowi zależało na oddaniu emocji wielu osób, które padły ofiarą reorganizacji wielkich firm, przeniesienia, czy wręcz redukcji. W tej ponurej, lecz coraz łatwiej rozpoznawalnej scenerii, Weitz postanowił rozegrać historię, w której, zgodnie ze wzorem Wildera, chciał wyważyć dawki goryczy i nadziei. Scenarzysta wspomina: „Nasłuchałem się opowieści o pięćdziesięciolatkach, którzy, zamiast czerpać satysfakcję ze swojego wieloletniego dorobku, musieli ponownie odnaleźć się na rynku pracy. Stąd zrodził się pomysł na opowieść o człowieku w sile wieku, zmuszonym do podporządkowania się metodom pracy dwukrotnie od siebie młodszego szefa i o poczuciu poniżenia, jakie się z tym łączy”. Weitz nie byłby jednak sobą, gdyby tak gorzki punkt wyjścia nie równoważył dowcipnymi spostrzeżeniami na temat ludzkiej natury i zabawnymi dialogami. „Podobnie jak Czechow, wierzę, że najlepszym sposobem walki z przeszkodami, jakie stawia nam codzienne życie, jest właśnie humor”, wyjaśnia reżyser. „Nie dążę do sztucznego oddzielenia „komedii” i „dramatu”, kluczem do sukcesu jest odpowiednie wyważenie tych elementów”. Dla autorów i producentów „W doborowym towarzystwie” Dennis Quaid był wymarzonym odtwórcą roli Dana Foremana ze względu na cechy, którymi zwykle obdarza swoje postaci – pewność siebie, bezpośredniość i emocjonalną dojrzałość. Weitz tłumaczy, dlaczego wybór Quaida był kluczowy dla sukcesu filmu. „Niewielu gwiazdorów kina akcji przyjęłoby rolę człowieka, obawiającego się zepchnięcia na margines przez młodego kolegę z pracy”, mówi reżyser. „Trudno im się dziwić – publiczność mogłaby przypisać im frustracje ekranowych bohaterów. Tymczasem to właśnie osoby zmagające się z przeciwnościami losu są najciekawsze do zagrania. Szczęśliwie Dennis chciał wcielić się w postać starszą od siebie i zgodził się na „dokładanie” sobie siwych włosów. Byłem zresztą gotów użyczyć mu kilku swoich”, żartuje Paul Weitz. Obsadzenie wciąż młodo wyglądającego Quaida w roli 51-letniego biznesmena wymagało sporo wyobraźni. Nie obyło się zatem bez stałej opieki stylistki i kostiumolog Molly Maginnis (znanej z pracy nad „Lepiej być nie może”), której dobór strojów i charakteryzacji pomógł „postarzyć” aktora. Quaida ucieszyła konieczność poddawania się tym zabiegom, nie jest przecież dużo młodszy od bohatera, którego gra w filmie. Gwiazdor nie szczędzi pochwał dla scenariusza, który określa jako „inteligentny i wielowymiarowy”. Podkreślając humanizm i czułość, z jaką Weitz opisuje w nim postaci, Dennis Quaid czyni dość pochlebne porównanie: „15 lat temu miałem szczęście pracować z Mike’iem Nicholsem przy „Pocztówkach znad krawędzi”. Paul Weitz bardzo mi go przypomina przez swoje podejście do komedii”. Reżyser odwzajemnia komplement, dzieląc się spostrzeżeniami z procesu montowania ostatecznej wersji filmu: „Dostrzegłem wtedy, że Dennis należy do wąskiej grupy, aktorów obdarzonych pełną naturalnością. Często wydaje się, że to co robi na ekranie nie wymaga od niego żadnego wysiłku. Dopiero w zbliżeniach widać, ile precyzji wymagało od niego uwiarygodnienie postaci Dana”. Partnerzy Quaida podzielają jego opinię na temat Paula Weitza. Topher Grace wyznaje, że jako młody aktor wybiera projekty, które umożliwią mu współpracę z uznanymi reżyserami. „Sukces filmu tak naprawdę tylko od nich zależy”, wyjaśnia odtwórca postaci Cartera. „‘W doborowym towarzystwie’ to dla mnie pierwsze spotkanie z twórcą, który nie adaptuje wcześniejszego utworu, co okazało się wielkim plusem. Paul był zawsze otwarty na moje pomysły, ale nigdy nie tracił przekonania do swojej wizji filmu”, podsumowuje współpracę Topher Grace. Młody aktor zdobył wielką sympatię publiczności, także w Polsce, rolą w serialu „Szalone lata 70e”. Jednak to występ w nominowanym do Oscara dramacie Stevena Soderbergha „Traffic” przekonał braci Weitz do powierzenia mu trudnej roli Cartera Duryea. „Szukaliśmy kogoś o znakomitym wyczuciu komediowym i sporej odwadze”, mówi Paul Weitz. „Topher posiada zupełnie inną osobowość niż Dennis Quaid, dzięki czemu ich relacje w filmie wydają się tak prawdziwe. Po pierwszej próbie postanowiłem przeprowadzić eksperyment i poprosiłem Grace’a o pokazanie swoich notatek Quaidowi. Topher odpowiedział: ‘Chyba żartujesz!’ Zaprzeczyłem, bo chciałem sprawdzić, czy ktoś grający młodego, przebojowego menadżera jest do tego wystarczająco asertywny. Grace odpowiedział: ‘Cóż, nie mogę tego zrobić’, na co wszyscy zareagowali gromkim śmiechem. Oczywiście Topher miał rację, a my przekonaliśmy się, że dokonaliśmy odpowiedniego wyboru.” Doświadczony partner Grace’a nie kryje podziwu dla jego umiejętności, zdobytych na planie jednego z popularniejszych sitcomów ostatnich lat. „Imponowało mi, jak radził sobie ze skomplikowanymi kwestiami napisanymi przez Paula (Weitza)”, mówi Quaid. „To jedna z korzyści, jakie płyną z regularnych występów w telewizji – aktor musi szybko przyswoić sobie partie dialogu i nadać im sens swoją grą”. Chris Weitz dołącza się do pochwał na temat vis comica młodego aktora, porównując go do młodego Jacka Lemona: „Posiada ten sam rodzaj młodzieńczego entuzjazmu, który ratuje nawet najbardziej cyniczne postaci”. Tymczasem reżyser twierdzi, że publiczności trudno będzie oddzielić ekranowy wizerunek Quaida i Grace’a od ich faktycznych zachowań. „Obaj wcale nie przypominają swoich bohaterów, co chyba dobrze świadczy o ich grze”, zaznacza Weitz. Rolę Alex Foreman, która opuszcza gniazdo rodzinne, aby rozpocząć studia i nawiązać romans z szefem swojego ojca, otrzymała Scarlett Johansson. 19-letnia aktorka zauważyła u siebie wiele podobieństw z postacią, którą miała zagrać. „Szybko utożsamiłam się z Alex”, mówi Johansson. „Jesteśmy w tym samym wieku i obie stoimy przed trudnymi wyborami życiowymi”. Aktorka przyjęła propozycję występu w „Doborowym towarzystwie” z tym większym entuzjazmem, że wcześniej zagrała w kilku dramatach. Filmowcom udało ją się zaangażować na chwilę przed wybuchem tzw. „Scarlett Fever” (Gorączki Scarlett) czyli zalewu nagród i pochwał za role w filmach „Między słowami” i „Dziewczyna z perłą”. Tłumacząc wybór, Paul Weitz mówi: „Kompletowanie obsady jest dla nas jak konstrukcja drużyny koszykarzy – przekonujemy wolnych strzelców, a wśród nich Scarlett była bardzo cennym graczem. Do każdego roli podchodzi z taką naturalnością i łapczywością, że nie sposób się dziwić ilością wyróżnień, które otrzymuje”. Przesłanie filmu w dużym stopniu zależy od relacji między bohaterami granymi przez Quaida i Johansson. Autor scenariusza i reżyser Paul Weitz podkreśla nietypowość konfliktu, jaki się między nimi rodzi: „Paradoksalnie nie wynika on z rozpadu rodziny, lecz właśnie z jej siły. Rodzina Foremanów jest najzupełniej normalna i pełna miłości. Jej członkowie muszą po prostu przedefiniować związki, jakie ich łączą, np. Alex wyprowadza się i staje się niezależną, dojrzałą kobietą”. O jakości scenariusza najlepiej zaświadczą nazwiska innych aktorów, którzy dołączyli do „W doborowym towarzystwie”. Wśród nich Marg Helgenberger wciela się w rolę oczekującej kolejnego dziecka żony Dana (aktorka jednocześnie kręciła kolejne odcinki największego przeboju amerykańskiej telewizji – serialu „Kryminalne zagadki Las Vegas”). Helgenberger wyjaśnia, dlaczego zgodziła się na przyjęcie tylu dodatkowych obowiązków: „Przekonał mnie scenariusz, który potrafi zarówno rozbawić jak i przekonać do bardzo aktualnych spostrzeżeń na temat świata, w którym żyjemy. Co ważne, przesłanie na temat różnic pokoleniowych nie jest serwowane nachalnie, gdyż akcenty komediowe czynią je subtelniejszym’, zapewnia Helgenberger. W obsadzie filmu znajdziemy także Davida Paymera („Dorwać małego”) jako wiecznego pesymistę Morty’ego, Phillipa Bakera Halla („Bruce Wszechmogący”) jako Eugene’a Kalba - producenta sprzętu sportowego, Clarka Gregga („Piętno”) jako Steckle’a - ambitnego członka zarządu Globecomu, Selmę Blair („Hellboy”) jako znudzoną żonę Cartera oraz Malcolma Mc Dowella („Mechaniczna pomarańcza”) w roli charyzmatycznego i nieco tajemniczego prezesa Globecomu – Teddy’ego K.
PRODUKCJA
Zdjęcia do filmu rozpoczęto w marcu 2004 roku w Los Angeles, konkretniej w Pasadenie, gdzie kręcono sceny rozgrywające się w domu Foremanów oraz w centrum miasta, gdzie zbudowano olbrzymie wnętrza biura Sports America (ponad 550 metrów kwadratowych). Przygotowanie scenografii zajęło Williamowi Arnoldowi i jego licznej ekipie prawie 3 miesiące, na co złożyło się zaprojektowanie i budowa nowoczesnych szklanych konstrukcji, dzięki którym możemy w filmie podziwiać widok, rozpościerający się z najwyższych pięter wieżowców w Nowym Jorku. Przezroczystą konstrukcję można było również łatwiej dostosować do zmian organizacyjnych, zachodzących w biurze Dana. Jednym z najważniejszych wymogów, jakie musieli spełnić odtwórcy głównych ról w „W doborowym towarzystwie” było osiągnięcie najwyższej formy fizycznej. Aby wiarygodnie wcielić się w rolę zdolnej tenisistki, Scarlett Johansson już w styczniu 2004 roku rozpoczęła treningi pod okiem znanej konsultantki Nels van Patten. Nawet napięty grafik europejskich premier jej poprzednich tytułów i uroczystości, na których miała zostać uhonorowana nagrodami za te występy, nie przeszkodził aktorce w cotygodniowych lekcjach tenisa. Johansson wspomina: „Wychowałam się w Nowym Jorku i nigdy w życiu nie trzymałam w ręku rakiety. Zawód, który wykonuję, pozwala mi nauczyć się zupełnie nowych dla mnie rzeczy. W tym wypadku bardzo pomocny był zapał , z jakim Nels podchodzi do lekcji”. Podobne przygotowania nie ominęły Dennisa Quaida i Tophera Grace’a. Aktorzy musieli przekonująco wypaść w scenie meczu koszykówki, który rozgrywają pracownicy biura reklamy z kadrą menedżerską Globecomu. Spotkanie zorganizowano w celach integracyjnych, jednak Dan, Carter i ich koledzy nie wiedzą, że żądni zwycięstwa przeciwnicy ściągnęli posiłki z magazynów i działu wysyłek. Quaid zagrał w szeregu filmów o tematyce sportowej, lecz, jak przyznaje, koszykówka nie należy do jego mocnych stron. Grace dodaje, że każdy punkt zdobyty przez ich drużynę przyjmowano z ulgą. „Nienajlepszy ze mnie zawodnik, ale zawsze mogłem poobserwować grę Dennisa i to poprawiało mi nastrój”, zapewnia z uśmiechem młody aktor. Po 2 miesiącach zdjęć w Los Angeles, ekipa przeniosła się na tydzień do Nowego Jorku, aby zarejestrować sceny, dla których tłem były Madison Square Garden, Washington Square Garden, Chinatown, TriBeCa i New York University. Pod koniec prac twórcy filmu mogli zauważyć, że sami dowiedli słuszności ideałów, propagowanych przez kierownictwo Globecomu. Jakby powiedziała szara eminencja „ W doborowym towarzystwie”, Teddy K.: „Świetna gra zespołowa” .
OBSADA
DENNIS QUAID (Dan Foreman) Krytycy są zgodni, że każda z ról Dennisa Quaida potwierdza jego reputację jako jednego z najbardziej charyzmatycznych, współczesnych aktorów. Dowodem na to są również nominacje, m.in. do nagród Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej, Gildii Aktorów oraz krytyków nowojorskich, jakie Quaid otrzymał za rolę przykładnego męża i ojca, skrywającego swoje homoseksualne skłonności w „Daleko od nieba” (2002). Aktor ostatnio nie stronił od wysokobudżetowych produkcji, takich jak „Lot Feniksa” Johna Moore’a (2004), „Pojutrze” Rolanda Emmericha (2004), „The Alamo” Johna Lee Hancocka (2004) i „Męska gra” Olivera Stone’a (1999). Do wcześniejszych przebojów z udziałem Quaida zaliczyć należy „Frekwencję” (2000), „Nie wierzcie bliźniaczkom” (1998), „Ostatni smok”(1996), „Miłosna rozgrywka”(1995) z Julią Roberts, „Pocztówki znad krawędzi” z Meryl Streep (1990)„Wielki luz”(1987) z Ellen Barkin , „Interkosmos” z Meg Ryan (1987), „Mój własny wróg”(1985) i „Pierwszy krok w kosmos”(1982). Quaid znajduje jednak czas na kręcenie filmów prestiżowych, często dysponujących niższymi budżetami. Do takich występów zaliczyć należy rolę prawnika zajmującego się mafijnymi interesami w często nagradzanym dramacie Stevena Soderbergha „Traffic”. Podobne pochwały zebrała produkcja stacji HBO pt. „Kolacja z przyjaciółmi”, wyreżyserowana przez Normana Jewisona i nominowana do Emmy w kategorii najlepszy film telewizyjny w 2002 roku. W 1998 roku wielu recenzentów uznało, że kreacja najemnika ochraniającego sierotę w trakcie wojny w Jugosławii w filmie „Wybawca” jest najlepszą w bogatej przecież karierze Quaida. Inni wskazywali na jego występ jako Doca Hollidaya w filmie „Wyatt Earp”, jako na największe dokonanie aktorskie. Dorobek Dennisa Quaida nie ogranicza się do produkcji kinowych, wraz z bratem Randym zagrał w sztuce Sama Sheparda „True West” na deskach teatrów w Nowym Jorku i Los Angeles. Sukcesem na małym ekranie okazał się występ u boku Mickey Rooneya w uhonorowanym nagrodą Emmy obrazie „Bill” oraz w jego sequelu „Bill: On His Own”. SCARLETT JOHANSSON (Alex Foreman) Ponad dekada występów w kinie i teatrze, dwie nominacje do Złotych Globów i nagroda BAFTY ugruntowały pozycję Scarlett Johansson jako jednej z najbardziej utalentowanych młodych aktorek Hollywood. Świetne recenzje zebrały jej występy w wielokrotnie nominowanym do Oscara filmie Sofii Coppoli „Między słowami” (2003) i „Ghost World” Terry’ego Zwigoffa (2001) oraz tytułowa rola w „Dziewczynie z perłą” (2003), gdzie partnerował jej Colin Firth. Przedtem aktorka zwróciła na siebie uwagę braci Coen, którzy obsadzili ją w „Człowieku, którego nie było”. Pierwszym znaczącym filmem w jej dorobku był natomiast „Zaklinacz koni” Roberta Redforda, w którym wcieliła się w rolę nastolatki, dotkliwie zranionej w wyniku wypadku samochodowego. Za jej właściwy debiut aktorski należy uznać rolę u boku Ethana Hawka w sztuce „Sophistry”, w której obsadzono ją w wieku ...8 lat. Wkrótce zobaczymy ją w nowej produkcji Woody’ego Allena, kręconej obecnie w Londynie, W 2005 roku odbędą się również premiery jej kolejnych filmów: „A Love Song for Bobby Long” z Johnem Travoltą, „The Island” Michaela Baya z Ewanem Mc Gregorem i „Czarna Dahlia” Briana DePalmy z Joshem Hartnettem. TOPHER GRACE (Carter Duryea) Cała Ameryka poznała i pokochała Tophera Grace’a jako odtwórcę głównej roli w niezwykle popularnym także i u nas serialu „Szalone lata 70e”. Początki jego kariery obfitowały w szkolne występy w musicalach, które musiały świetnie przygotować go do przyszłych wyzwań, skoro casting na rolę w serialu wygrał bez żadnego innego doświadczenia aktorskiego. Rzadko aktorom znanym z małego ekranu udaje się przejść do produkcji kinowej z sukcesem, jaki stał się udziałem Grace’a. Pierwszą poważną rolę zagrał w dramacie Stevena Soderbergha „Traffic”. Ten sam reżyser powierzył mu zabawne epizody w przeboju „Ocean’s Eleven Rozgrywka” oraz jego sequelu „Ocean’s Twelve Dogrywka”. Aktor partnerował też plejadzie gwiazd, m.in. Julii Roberts, Kirsten Dunst i Marcii Gay Harden, w przebojowym „Uśmiechu Mony Lizy” (2003) oraz Kate Bosworth w „Wygraj randkę” (2004). Na festiwalu w Toronto w 2004 roku odbyła się premiera niekonwencjonalnej komedii „P.S.”, w której aktor zagrał kochanka Laury Linney. MERG HELGENBERGER (Ann) 2004 – W doborowym towarzystwie (In Good Company) 2000 – Erin Brockovich 2000 – 2005 Kryminalne zagadki Las Vegas (C.S.I. Crime Scene Investigation, TV, 2 nominacje do nagród Emmy) 1998 – Gatunek 2 (Species II) 1997 – W morzu ognia (Fire Down Below) 1996 – Obywatele prezydenci (My Fellow Americans) 1995 – Bad Boys 1995 – Gatunek (Species) 1994 – Ostry dyżur (ER, TV) 1989 - Na zawsze (Always) 1988 - China Beach (nagroda Emmy) DAVID PAYMER (Morty) 2004 – W doborowym towarzystwie (In Good Company) 2003 – Alex i Emma (Alex and Emma) 2000 – Hollywood atakuje (State and Main) 1999 – Huragan (The Hurricane) 1999 – Stopień ryzyka (The Chill Factor) 1998 – Dorwać małego (Get Shorty) 1998 - Wielki joe (Mighty Joe) 1997 – Amistad 1996 – Ludzie miasta (City Hall) 1996 – Podwójna świadomość (Unforgettable) 1995 – Miłość w Białym Domu (The American President) 1995 – Nixon 1994 – Quiz Show 1994 – Złoto dla naiwnych (City Slickers II) 1993 – Szachowe dzieciństwo (Searching for Bobby Fisher) 1992 – Serce i dusze (Heart and Souls) 1992 – Mr Saturday Night (nominacje do Oscara i Złotego Globu za najlepszą rolę drugoplanową) CLARK GREGG (Steckle) 2004 – W doborowym towarzystwie (In Good Company) 2004 – Spartan 2003 – Piętno (The Human Stain) 2003 – 11:14 2002 – Byliśmy żołnierzami (We Were Soldiers) 2001 – Zdjęcie w godzinę (One Hour Photo) 2001 – Sztuczna inteligencja (A.I. Artificial Intelligence) 2000 – Hollywood atakuje (State and Main) 1999 – Magnolia 1997 – Hiszpański wiezień (The Spanish Prisoner) 1995 – Podejrzani (The Usual Suspects) 1995 – Poza podejrzeniem (Above Suspicion) 1994 – Kocham kłopoty (I Love Trouble) PHILLIP BAKER HALL (Eugene Kalb) 2004 – W doborowym towarzystwie (In Good Company) 2003 – Dogville 2003 – Bruce Wszechmogący (Bruce Almighty) 2002 – Suma wszystkich strachów (The Sum of All Fears) 2000 – Regulamin zabijania (Rules of Engagement) 2000 – Stracone dusze ( Lost Souls) 2000 – Ukryta prawda (The Contender) 1999 – Magnolia 1999 – Utalentowany Pan Ripley (The Talented Mr Ripley) 1999 – Informator (The Insider) 1998 – Psychol (Psycho) 1998 – Godziny szczytu (Rush Hour) 1997 – Boogie Nights 1996 – Oko za oko (Eye for an Eye) 1996 – Sydney (Hard Eight) 1995 – Pocałunek śmierci (Kiss of Death) SELMA BLAIR (Kimberly) 2004 – W doborowym towarzystwie (In Good Company) 2004 – Hellboy 2003 - Męska rzecz (A Guy Thing) 2002 – Ostrożnie z dziewczynami (The Sweetest Thing) 2001 – Legalna blondynka (Legally Blonde) 2001 – Opowiadanie (Storytelling) 2001 – Tam gdzie ty (Down to You) 1999 – Szkoła uwodzenia (Cruel Intentions) 1997 – Przodem do tyłu (In&Out)
TWÓRCY
PAUL WEITZ (Reżyseria, Scenariusz, Produkcja) Urodzony w Nowym Jorku, Paul Weitz był choćby z racji pochodzenia predestynowany do kariery filmowej. Jest wnukiem sławnego agenta mistrzów kina (m.in. Johna Hustona, Billy’ego Wildera i Ingmara Bergmana) – Paula Kohnera i synem scenarzysty i projektanta Johna Weitza oraz nominowanej do Oscara aktorki Susan Kohner. Gdy Weitz kończył wydział filmowy na uniwersytecie Wesleyan, jego sztuka „Mango Tea” była już wystawiana w Ensemble Studio Theatre z udziałem Marisy Tomei i Roba Morrowa. W EST obejrzeć można było również jego kolejne dzieła: „Captive”, „All for One” i komedię „Roulette” (w obsadzie miedzy innymi Anna Paquin). Najnowsza sztuka, „Privilege” trafi na afisz w Second Stage Theatre wiosną tego roku. W przypadku produkcji kinowych, bracia Weitz byli jednymi z twórców scenariusza wielkiego animowanego przeboju studia Dreamworks „Mrówka Z”. W 1999 roku Paul Weitz zadebiutował jako reżyser szlagierem „American Pie”. Wkrótce spróbował swych sił jako aktor w niezależnej produkcji „Chuck i Buck”, która wzbudziła sensację na festiwalu w Sundance w 2000 roku. Kolejnym ambitnym projektem twórcy jest Depth of Field, założona z bratem firma, zajmująca się produkcją filmów pełnometrażowych, z których pierwszy, „A Stolen Life”, będzie remakiem przeboju z Bette Davis. Niewątpliwie największym sukcesem prestiżowym braci Weitz stał się scenariusz i film „Był sobie chłopiec”. Za adaptowanie powieści Nicka Hornby pod tym samym tytułem był wraz z bratem nominowany do Oscara, nagród BAFTY, Gildii Scenarzystów i Humanitas. Sam film uzyskał nominację do Złotego Globu dla najlepszej komedii 2002 roku i wygrał w tej samej kategorii w konkursie U.S. Comedy Arts Festival. CHRIS WEITZ (Producent) Ukończył studia na kierunku literatury angielskiej w Cambridge i przed rozpoczęciem kariery filmowej pisał dla najbardziej poczytnych gazet w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Współpraca z bratem Paulem nad „American Pie” przyniosła filmowi kolosalną popularność na całym świecie, co zachęciło go do wyprodukowania sequeli – równie popularnych „American Pie 2” i „American Pie: Wesele”. Wraz z bratem kieruje Field of Depth i przygotowuje się do reżyserskiego debiutu – adaptacji kultowej powieści Phillipa Pullmana „His Dark Materials: The Golden Compass”. RODNEY LIBER (Producent) Wyprodukował przebojowe komedie „Małpa w hotelu” z Faye Dunaway i Rupertem Everettem (1996) i „Agent XXL” z Martinem Lawrencem (2000) oraz thriller „Dzikie żądze” (1998) z Kevinem Baconem, Mattem Dillonem i Neve Campbell. W wytwórni 20th Century Fox nadzorował produkcję takich obrazów jak „Ostatni Mohikanin” (1992) i „Hot Shots” (1991). Pierwsze doświadczenia w przemyśle zdobył jako asystent produkcji disneyowskiego „Dicka Tracy” z Warrenem Beatty. ANDREW MANO (Producent) Wraz z braćmi Weitz przygotowuje projekty studia Depth of Field, w tym adaptację epickiej opowieści z gatunku fantasy „The Elric Saga”, jak również komedie „Army Greek” i „The Last Bachelor Party” oraz film wojenny „Silent Night”. W planach ma także produkcje debiutu reżyserskiego Chrisa Weitza „His Dark Materials: The Golden Compass”. Wcześniej pracował w sławnej agencji Williama Morrisa, opiekującej się projektami największych gwiazdami kina. KERRY KOHANSKY (Współproducentka) Obecnie jedna z czołowych postaci w Depth of Field, nadzoruje prace nad scenariuszami nowych propozycji studia – m. in. „A Capella” i czarnej komedii Johna Shermana „My Mother’s Boyfriend”. Wcześniej pełniła podobną funkcję w The Shooting Gallery oaz w agencji Williama Morrisa. Jest absolwentką wydziału produkcji filmowej i telewizyjnej nowojorskiej Tisch School of Arts. REMI ADEFARADIM (Zdjęcia) 2004 – W doborowym towarzystwie (In Good Company) 2003 – Nawiedzony dwór (The Haunted Mansion) 2003 – Johnny English 2002 – Był sobie chłopiec (About a Boy) 2000 – The House of Mith 1999 – Oniegin 1998 – Elizabeth 1997 - Przypadkowa dziewczyna (Sliding Doors) 1994 – Zniewoleni (Captives) 1992 – Głęboko, prawdziwie, do szaleństwa (Truly Madly Deeply) STEPHEN TASK (Muzyka) 2004 – W doborowym towarzystwie (In Good Company) 2003 – Dróżnik (The Station Agent) 2003 – Camp 2003 – MTV: Wichrowe wzgórza (Wuthering Heights) 2001 – Cal do szczęścia (Hedwig and the Angry Inch) WILLIAM ARNOLD (Scenografia) 2004 – W doborowym towarzystwie (In Good Company) 2003 – Przekręt doskonały (Confidence) 2002 – Luzacy (Slackers) 2002 – Lewy sercowy (Punch Drunk Love) 1996 – Lęk pierwotny (Primal Fear) 1992 – Więcej szmalu (Mo’ Money) MYRON KYRSTEIN (Montaż) 2004 – W doborowym towarzystwie (In Good Company) 2004 - Powrót do Garden State (Garden State) 2003 – Camp 2002 – Raising Victor Vargas 1999 – Czarne i białe (Black and White) MOLLY MAGINNIS (Kostiumy) 2004 – W doborowym towarzystwie (In Good Company) 2003 – Łowca snów (Dreamcatcher) 2001 – Życie jak dom (Life as a House) 2001 – Romanssidło (Town and Country) 2000 – Ocalić Nowy Jork (TV, Fail Safe) 1999 – Boski żigolo (Deuce Bigalow: Male Gigolo) 1998 – Wielki Joe (Mighty Joe Young) 1997 - Lepiej być nie może (As Good as It Gets) 1996 - Eddie 1995 – Czy to ty czy to ja (It Takes Two) 1993 – I kto to mówi III (Look Who’s Talking Three) 1993 – Punkt zapalny (Boiling Point) 1992 – Zakonnica w przebraniu (Sister Act) 1990 – I kto to mówi II (Look Who’s Talking Too) 1989 – Tato (Dad) 1989 – I kto to mówi (Look Who’s Talking)
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.