To film zrobiony przez kobietę po 40. o kobiecie po 40. Gdybym miała lat 20+, chyba nie do rozumiałabym do końca jego przekazu. Ale, że mam lat tyle, ile mam, rozumiem go doskonale. Oczywiście obecnie ciężko nazwać kobietę 40-letnią starą, ale te 150 lat temu, tak było. Kiedy wchodzisz w tę smugę cienia, stajesz się niewidoczna, nieważne jak dobrze wg siebie wyglądasz i ile męskich spojrzeń przyciągałaś niedawno. Inni widzą cię jako matronę i jak matrona masz się zachowywać. Dodatkowo jeśli tak jak Elżbieta żyjesz na świeczniku, to twój wygląd podlega nieustannej ocenie (schudła, przytyła, ma ładniejszą, brzydszą cerę) zupełnie jak dzisiejsze gwiazdy popkultury. Ocenie podlega też zachowanie, co wypada, a co nie (nawet mała córka zwraca Elżbiecie uwagę, że nie wypada palić, tym bardziej syn ma obowiązek zwrócić matce uwagę, że za dobrze się bawi w obecności trenera). Elżbieta nie chce się temu poddać i się na to nie godzi, buntuje się, nie chce być kobietą "w pewnym wieku", chce być nadal atrakcyjna dla męża, ale i dla siebie. Te współczesne przedmioty widoczne w filmie mają podkreślić uniwersalność tej opowieści, teraz też przecież ocenia się w ten sposób kobiety: ale się pomarszczyła, przytyła, oklapła, ubrała się jak nastolatka itp.