Lubię kino artystyczne, lubię nieoczywistości, ale ten film naprawdę strasznie mnie wymęczył. Sceny są TAK STRASZNIE PRZECIĄGNIĘTE, że nie mogłam po prostu wysiedzieć w kinie. Główna bohaterka kompletnie odrzucająca (choć faktycznie rola pociągnięta świetnie przez Vicky Kreps). Dla kogoś, kto siada do tego filmu bez znajomości kontekstu historycznego (czyli bez wiedzy, że Elżbieta straciła wcześniej dziecko i z powodu wielu innych tragedii miała depresję etc.) - główna bohaterka wypada tak skrajnie zmanierowanie, że aż trudno się na to patrzy. Mieszanie wiernego odwzorowania czasów o których mowa (np. w kostiumach), z odrapanymi i zaniedbanymi lokacjami, czy elementami współczesności, takimi jak mop w kadrze, gniazdka na prąd czy traktor - może i byłyby ciekawym zabiegiem artystycznym - gdyby nie to, że mam wrażenie, że ten zabieg widziałam już w tylu filmach kostiumowych, że to naprawdę nudne... No i wreszcie - o czym jest ten film? o emancypacji, o tym że w każdej epoce kobiety był ciemiężone "nierealnymi" oczekiwaniami wobec nich? no, dobra i niby co główna bohaterka miała nam do powiedzenia w tym temacie? bo miałam wrażenie, że głodząc się, mając obsesję na punkcie swojej urody - obsesję tak wielką, że zabawiała się uczuciami mężczyzn (i kobiet) , byle tylko uzyskać ich podziw -narażając lub ignorując córkę, zniewalając własną siostrę, a wreszcie - zabijając się, co wcześniej skrupulatnie zaplanowała... raczej pokazała, że jak kobieta ma za dużo wolnego czasu i nic specjalnego do roboty, to odwala jej palma... Film jest dla mnie przeintelektualizowanym, strasznie zadufanym w sobie tworem, który kompletnie nie dosięgnął do poprzeczki, którą sobie postawił No i jest niestety również STRASZNIE MĘCZĄCY i dłuży się i dłuży się i dłuży się i dłuży się i dłuży się. .... Po co pisać historię od nowa, jeśli nie ma się kompletnie niczego nowego do dodania?