zakończenie nie mogło być chyba lepsze

Wreszcie coś wartościowego, bez polityki!!! Nieszczęście tych ludzi jest ogromne...polityka nie zwraca na to uwagi...to boli ;-/

A jednak można mówić o katastrofie smoleńskiej w sposób niepolityczny. Każdy polityk powinien to zobaczyć. Może wyciągnie z tego dokumentu jakiś wniosek.

Uważam, że film jest rewelacyjny i reżyserka nie mogła lepiej przedstawić emocji rodzin. Jednak najbardziej mi się podobało w tym filmie to, że nie występowali żadni politycy bądź też Pani Marta Kaczyńska lub Jarosław Kaczyński.Cieszę się że emocje ludzi były pokazane na pierwszym miejsu,a polityka zeszła na dalszy plan. Zakończenie naprawdę dobre! Tylko Pogratulować!!!

Za kilka dni minie rok od momentu katastrofy w Smoleńsku, a ja jestem kompletnie zmęczony. Ten dokument pokazał wreszcie normalne, ludzkie oblicze, bez politycznego bicia piany i licytowania się kto ma prawo do żałoby. Chociaż jedno muszę zauważyć, może to głupie, ale - rodziny ludzi powiązanych z PiS niewiele różniły się w swoich słowach od polityków, zamach, wyjaśnianie prawdy, widocznie tak już musi być. A zakończenie było piękne, mam nadzieję, że Hania jeszcze ujrzy swoją mamę. :-)

Możecie mi powiedzieć jakie ostatnie zdanie wypowiedział ten mężczyzna? Niestety moja dziewczyna zagłuszyła mi zakończenie jakimiś wywodami o czapce na zimę...
Ogólnie nie zgadzam się, że film jest dobry. Nie wzruszył mnie, a nie jestem raczej człowiekiem bez serca. Może to dlatego, że - tak jak kolega wyżej - jestem już zmęczony tym całym Smoleńskiem. Nie podobało mi się to, że film tak na prawdę do niczego nie zmierzał, ot żal rodzin i ciepłe słowa na temat tych, którzy zginęli. Do mnie to nie przemawia, tym bardziej, że wiele z tych osób wypowiadało się negatywnie o całym szumie wokół śmierci ich bliskich (całkiem zrozumiale w moim mniemaniu), a tu proszę występują w filmie o czym? O śmierci ich bliskich.
Nie zrozumcie mnie źle, nie jestem jakimś hejterem, po prostu spodziewałem się czegoś więcej po Pani Ewart.
Ale Gosiewską i resztę sPISkowców bym rozszarpał bo nie mogę ich już słuchać.

Mąż Doraczyńskiej powiedział, że chciałby otrzymać jakiś znak od zmarłej żony, żeby nie stracił resztek wiary w Boga i na pytanie Ewart, czy otrzymał?, odpowiedział twierdząco.

Co tu się dużo rozpisywać. W sposób rewelacyjny pod każdym względem zostały ukazane emocje rodzin ofiar. Doskonałe przedstawienie całej historii i tego co się działo wokół niej. Gratulacje dla Ewy Ewart.

Wczoraj oglądałam inny dokument o katastrofie Smoleńskiej na TVP1. Jakże inne towarzyszyły mi wówczas emocje. Miałam ochotę wyłączyć się z tej całej rocznicy w weekend i nie brać udziału... Dziś zobaczyłam inny obraz tej tragedii, widziany oczami rodzin, pozbawiony politycznego podłoża, taki jaki powinien on być przez ostatni rok. Pierwszy raz od bardzo długiego czasu Smoleńsk mnie nie męczył. Bardzo podobały mi się słowa córki jednej z ofiar, o tym że nie ma ochoty odsłaniać kolejnej tablicy, że wolałaby w to miejsce spędzić jeden dzień z ojcem. Media, politycy, część rodzin ofiar, zmieniły obraz tego wydarzenia, uczyniły z niego kolejny pretekst do nazywania Nas "Chrystusem Narodów", państwem skazanym na wieczne cierpienie. Największy ból przeżywają te rodziny o czym się zapomina.
Epicentra cierpienia są w ich domach, nie na placu przed Pałacem Prezydenckim, pamiętajmy o tym.
Zakończenie było piękne. Kolejny raz Ewa Ewart nie zawiodła.

zakończenie: Mężczyzna mówi "jeśli Bóg chciał żeby taki los spotkał moją żonę, to niech tak będzie, niech da mi tylko jakiś znak, że tak miało być i żebym miał nadzieję" Reporterka: "Otrzymał Pan ten znak" Mężczyzna "Otrzymałem"

Coś w tym kontekście.