Trafne porównanie z "Długim pożegnaniem". Obydwa obrazy niezwykłe stylowe i klimatyczne. Jednak słowo "ładny" to spore uproszczenie. Filmy te mają drugie, jeśli nie trzecie dno. Wymagają dodatkowej analizy, inaczej coś może nam umknąć. Myślę zresztą, że wielu widzom właśnie umyka, stąd relatywnie niska ocena.

Nie wiem, o jakim drugim i trzecim dnie piszesz, ale zgadzam się z pozytywną oceną tego filmu. Przede wszystkim za sprawą rewelacyjnej kreacji, która stworzył Gene Hackman. To bardzo prawdziwy i przekonujący "twardziel" a jednocześnie mężczyzna wrażliwy i przywiązany do podstawowych wartości, takich jak lojalność, wierność samemu sobie, poszukiwanie prawdy, uczciwość.

Gorzkie jest to, że właśnie wierność tym wartościom prowadzi Harry'ego do zguby. Co do drugiego dna, to napiszę tylko, że w filmie jest tyle znaków zapytania, że trzeba go obejrzeć kilkakrotnie, żeby wszystko sobie poukładać. Harry, mimo iż jest bardzo inteligentny, sam bardzo szybko się gubi i niestety musi za to zapłacić...

Bardzo dobry film. Dziś obejrzałem go po raz trzeci. Kiedy oglądałem go po raz pierwszy, gdzieś tak pewnie ok 2002 roku, odebrałem go powierzchownie i w ogóle mi nie podszedł. Warto dać mu drugą szansę, bo trzeba trochę głębiej w niego wniknąć. Dobry tekst o filmie napisał Adam Garbicz w piątej odsłonie swojego Wehikułu magicznego, zwrócił moją uwagę na kilka ciekawych smaczków. Porównanie do Długiego pożegnania Altmana jak najbardziej na miejscu - nawet miałem ochotę na kino detektywistyczne z lat 70-ych, mocno osadzone w ówczesnej rzeczywistości, pod uwagę brałem W mroku nocy i właśnie Długie pożegnanie. Dorzuciłbym do nich jeszcze Klute Pakuli.

Bardzo lubię "Długie pożegnanie", ale "W mroku nocy" jest dla mnie lepszym filmem, praktycznie doskonałym w swoim gatunku. Gene Hackman w szczytowej formie to uczta dla kinomana. Trochę szkoda, że Faye Dunaway nie zagrała Pauli, choć Jennifer Warren i tak świetnie się spisała. Tak czy siak, ten film to klasyk.

SPOJLERY: Nie czytałem tekstu Garbicza, ale już sama końcówka na łodzi miast podsuwać odpowiedz na mnożące się w czasie filmu pytania jeszcze bardziej wszystko zaciemnia (i dobrze!). Kilka moich przemyśleń i uwag dot treści i sugerowanych znaczeń: 1) w jednej z ostatnich scen filmu Mosby wypowiada znamienne słowa" Nie ja rozwiązałem całą sprawę, sama się rozwiązała" - słuszna uwaga, bo Harry działa niejako z opóznieniem, które doprowadza do śmierci kilkorga ludzi. Jako detektyw przegrał na całej linii; 2) na pokładzie idącego na dno samolotu jest jego kumpel z gipsem zamiast ręki - nie ma wątpliwości, natomiast nasuwa się pytanie: skąd się tam wziął? Tutaj dwie interpretacje: 1) był częścią bandy, poczuł się zagrożony, wrócił by skasować Harry'ego jedynego świadka całej sprawy. 2) Wrócił by zabić Toma obwiniając go za smierć dziewczynki i próbę zabójstwa także jego samego. Wcześniej, gdy wraz z Harrym oglądał w salce kinowej filmik z wypadku, miał na nosie okulary. Kiedy w ostatniej scenie szedł na dno okularów już nie miał, zapewne ich nie zabrał. Strzały oddane do Harry'ego były przeznaczone dla Toma, stąd reakcja idącego na dno Joeyego, który porusza przecząco głową, jakby nie wiedział, że na celowniku jest Harry i prosi go o wybaczenie. Reakcja Harryego jest równie zdezorientowana co nasza: nie wiadomo już kto był kim, kto był winny i jakie były motywy.

Druga opcja jest ciekawa, ale trudno jednoznacznie stwierdzić czy kolega przeprasza Harry'ego, czy prosi aby ten go uratował. Skłaniam się ku Twojej wersji, bo to trochę w stylu Penna. No ale nic do końca nie wiadomo... ;)

Tak czy siak końcówka idiotyczna.

Tak czy siak zasługuje na lepszą notę, szczególnie z uwagi na jego "ponadczasowość". Podniosłem swoją ocenę z planowanych 8/10 na 9 ponieważ oglądałem ten film z wielkim zainteresowaniem 41 LAT od jego premiery, a to naprawdę wielki sukces. Ciekawe też, że w odnajdywałem w tej produkcji nawiązania do polskiego filmu "Nóż w wodzie"

"Długie pożegnanie" to zwydziwiana adaptacja powieści Chandlera, w ogóle się nie umywa do tego filmu.

https://www.youtube.com/watch?v=_u0uo0TxS-I

Moim zdaniem "Night Moves" (W mroku nocy) bije na głowę film Altmana. I to prawie w każdym aspekcie. Począwszy od aktorstwa ,reżyserii ,scenariusza i muzyki, skończywszy na postaciach, wątkach pobocznych i rolach drugoplanowych. Cieszę się, że miałem okazję obejrzeć "W mroku nocy" przed "Długim pożegnaniem" (przy okazji przeglądu filmów z udziałem Jamesa Woods'a) i zupełnie przypadkowo odkryć taką perełkę aby następnie po seansie rzekomo rewelacyjnego "Long Goodbye" móc porównać obie produkcje i stwierdzić, że jednak Altman, którego nazwisko było mi znane (głównie z kilku artykułów o nim i jego twórczości, które miałem okazję przeczytać), wypada blado przy reżyserze ("Night Moves") wcześniej mi nie znanym (z wyjątkiem kultowego "Bonnie and Clyde"). Dzięki temu mam teraz okazję przyjrzeć się twórczości Arthura Penn'a, autora omawianego "W mroku nocy" :)

No, wiadomo, że Arthur Penn to lepszy reżyser niż Robert Altman.
"Śmiertelnie mroźna zima",
"Mały wielki człowiek" (szczytowe osiągnięcie reżysera),
"Obława" (mistrzowskie aktorstwo),
"Cudotwórczyni"
to filmy artystycznie spełnione i pasjonujące.

Dzięki za wskazówki ! Zaraz zacznę szukać wspomnianych przez Ciebie filmów. Pozdrawiam :)

:-)