Może jestem nienormalna, ale najpierw usłyszałam piosenkę Madonny Live to tell i ona zachęciła mnie do obejrzenia filmu. Utwór ten, moim zdaniem, jest ciekawym zlepkiem najlepszych momentów w filmie, idealnie do niego pasuje.. Do tego stopnia, że prawie zdziwiłam się, że w samym filmie ten temat muzyczny jest użyty w bardzo subtelny sposób. Chyba bardziej wolę piosenkę od filmu ( o ktorej notabene od paru dni nie mogę przestać myślec) a to dlatego, że następuje w niej koncentracja wszystkich emocji i pasji. Sam film cechuje dość powoli moim zdaniem rozwijająca się, aczkolwiek ciekawa akcja. Historia jest dość prosta, co pozwala smakować wszystkie szczegóły, klimat, ten brak perspektyw na uczciwe życie, ta chęć ucieczki i młodość głównego bohatera - które się wyczuwa. Poza tym tu na myśli właściwie wszystko - taki zbiór cech typowych dla kina lat 80-tych. Miłośników tego gatunku nie trzeba przekonywac.