Żałuję, że w pierwszym głosie dyskusji o filmie "W te dni przedwiosenne" nie mogę powiedzieć o nim nic pozytywnego. Jest to film drogi, w którym osią fabuły staje się romans przedwojennego komunisty, w styczniu 1945 roku pułkownika Ludowego Wojska Polskiego, podróżującego na front z nieopierzoną panią porucznik prosto po szkole oficerskiej. Nieco zamieszania do tej relacji wprowadza kierowca, były powstaniec warszawski, który również smali cholewki do pani porucznik. Na tle maszerujących na front po zabłoconych drogach wojsk tworzy się romantyczny trójkąt na miarę polskiej produkcji filmowej lat 70-tych.
Niestety film nie wytrzymuje próby czasu. Głównego bohatera jako zadeklarowanego komunisty, nieustannie trapi trauma wydarzeń które spotkały go za rządów sanacji. Można wysnuć wniosek, że pokazana w obszernych retrospekcjach przedwojenna policja zachowywała się nie gorzej niż gestapo. Przesłaniem filmu jest ukazanie jak te okrutne wydarzenia hartowały nową władzę by mogła stawić czoło wojennej pożodze i dziełu odbudowy kraju. Nasz dzielny pułkownik nieustannie przedkłada regulamin wojskowy i losy wojny nad swoje życie osobiste, jaki to będzie miało wpływ na jego „romans” nie trzeba chyba mówić. Dodam że na koniec większość bohaterów ginie z bohaterskim „urrra” na ustach w 10 minutowej scenie batalistycznej będącej finałem filmu. Smaczkiem jest udział szturmującej bunkry kawalerii, co jest po polsku bardzo romantyczne. Czary goryczy dopełnia aktorstwo pani Alicji Jackiewicz, która w mojej prywatnej opinii awansowała do miana najbardziej irytującej bohaterki filmowej dekady.
Podsumowując – polecam tylko fanom kina socrealistycznego i militariów, dla których gratką jest widok amerykańskiego willysa czy czołgów T-34. Tak naprawdę nie polecam nikomu.