muszę się zgodzić. początek jest wielce obiecujący, niektóre sceny - rewelacja, i człowiek myśli że czeka go jakaś wspaniałość... ale w pewnym momencie robi się jakoś sucharnie. czeka się na jakieś zaskoczenie... ale nic. taki tam kryminał. rozczarowanie.

Również się zgodzę. Pierwszy raz oglądałem ten film w upalną lipcową noc, było grubo po 1:00 a temperatura w domu taka, że ciężko było wysiedzieć. Początek filmu: upalna noc, ciężki klimat, nocne życie w miasteczku... no nie mogłem być bardziej wkręcony w ten klimat niż tej nocy. Zanim akcja przeniosła się w czasie poszedłem spać, pewnie przez reklamę i dokończyłem ten film innym razem. I niestety, po rewelacyjnym, miażdżącym swoim klimatem początku reszta nie zachwyca, choć nadal nie jest źle. Ciekawe, życiowe kreacje aktorskie. Ogólnie film dobry. Czekam na upalną noc by znów go obejrzeć.

Ja wlasnie obejrzalam go w dzisiejsza upalna noc...
Zapowiadal sie bardzo ciekawie i faktycznie koncowka jakos slabo wyszla, jakby zabraklo pomyslu, czy jakby juz chciano go w przyspieszonyn tempie zakonczyc :-(

Otóż właśnie - AKTORSTWO!
Wybitna rola Steigera, który niestety później grywał już we wszystkim, robiąc po 5 filmów rocznie. Ale tu akurat był równie doskonały jak u Bondarczuka albo w Na nabrzeżach. A i film bardzo dobry, więc koniecznie trzeba obejrzeć.

Zgadzam się. Jednak generalnie byłam zachwycona poczuciem, że film się nie zestarzał. To nie była tylko siła nowości. Nie każda rzecz z tamtych lat, nawet nieznana wcześniej, robi na mnie tak piorunujące wrażenie. Część jest zramolała, niestety.

Zramolenie też miewa swój urok :) A na "W upalną noc" mam znów ochotę, tylko tym razem z napisami, bo cos mi się zdaje, że to oglądanie z lektorem mogło mi zepsuć wrażenie.

Dla mnie żadnego. Uporczywie szukam nowoczesności i świeżości w pradawnych dziełach. I to sito bardzo niewiele przepuszcza. Już zapomniałam, czym jest lektor. Co ma minusy. Słuchanie islandzkiego było torturą.

Zgadzam się, że film się stopniowo rozłazi, "słuszny ideologicznie" scenariusz robi się dziurawy i niezborny. Jedne wątki nagle się pojawiają, inne nagle giną. Spodziewałem się np. jakiejś sceny Tibbsa z tą murzyńską rodziną, która go przygarnia na mieszkanie, zderzenia prostych Murzynów z Południa z wykształconym Murzynem z Północy. A tu nic. Rola Poitiera też taka sobie, kilka min na krzyż, a wiele ról drugoplanowych to raczej grubą kreską naszkicowane karykatury, granie stereotypem. Na tym tle Steiger rzeczywiście błyszczy i pokazuje bohatera, w którym coś się dzieje. Tylko dla tej roli warto obejrzeć ten film.

Oglądałeś z napisami czy z lektorem?

Z napisami. Lektorów unikam.

I słusznie :) Ja niestety byłem skazany na lektora i wydaje mi się, że może on być współwinny owemu zagubieniu klimatu. Będę musiał kiedyś sprawdzić.

Lektor może popsuć odbiór roli, ale nie narobi dziur w scenariuszu. Do tego ten żenujący koniec: wszyscy cudownie spotykają się w jednym miejscu; dialogują ze ściganym Murzynem zamiast mu z miejsca przyłożyć. Na początku jest duszno i niejednoznacznie, a na końcu wieje łopatologią :-)

Może też zepsuć klimat, m.in. przez zagłuszanie akcentu, z jakim mówią bohaterowie. W tym filmie wystarczy, że ktokolwiek (poza Tibbsem) otworzy gębę i już wiadomo, że jesteśmy na głębokim postkonfederackim południu pełnym rednecków :) Lektor to psuje.

"i już wiadomo"

No właśnie - z miejsca wiadomo. Nie jestem specjalistą od akcentów, ale wydaje mi się, że paru aktorów wręcz poszarżowało tym południowym akcentem, żeby nawet najgłupszy amerykański widz nie miał wątpliwości, kto jest kto.

No nie wiem, jak czasami oglądam sobie filmiki na YouTube o amerykańskich redneckach, to nieraz bardzo silne akcenty słyszę... I nie dotyczy to tylko prostych ludzi, posłuchaj sobie np. jak mówi były gubernator Teksasu, Rick Perry :) A te 50 lat temu, jak sądzę, było to silniejsze i powszechniejsze niż dziś.

Świetnie podsumowałeś ten film.

Posłużę się może dziwnym porównaniem, do piosenek Zauchy. Otóż ten doskonały wokalista śpiewał co jakis czas festiwalową niewymyślną piosenkę, "Czarny Alibaba", którą oklęli nawet przyjaciele artysty, ale z tego frontu wyłamał się jeden Włodzimierz Korcz, który stwierdził, że samo wykonanie tej piosenki jest tak genialne u Zauchy, iż przeniosło nawet samą kompozycję i tekst na wyższy poziom sztuki. Podobnie jest z tym filmem; gdy słabnie napięcie związane z intrygą, to nadal utrzymuje się to zawarte w kadrach (praca operatora), muzyce, grze aktorskiej, w montażu, w rytmie filmu, w sposobie narracji. Dla mnie ten film był nieprzerwanie doskonały, bo ten wysoki poziom przejawiał się w różnych warstwach filmu. Na przykład krótka scena z Delores jakaż była świetna, jak psychologia tej postaci została świetnie pokazana, zagrana. Jak morderca był nakreślony "kilkoma kreskami", bo niewiele czasu był obecny na ekranie, ale jak czytelnie pokazano pewną mętność jego wnętrza. I ten duży dystans od "seagalowości" głównego bohatera, bo Virgil nie robił kotletów mielonych z wrogów, choć był odważny i sprawny.