Kino czeskie znów w natarciu. Ciężko mieć inne wrażenia po seansie filmu Jaromila Jireša niż tylko pozytywne. Moje pierwsze wrażenie z kolei było takie, że można by ten film potraktować jako jeden wielki, złożony sen i wyrzec się jakichkolwiek prób interpretacji. Jeśli ufać tylko zmysłom i na ich podstawie oceniać ten film, to jest to rzeczywiście kolorowa gra świateł dla oczu i uczta. Surrealistyczna forma nie narzuca żadnej wiodącej interpretacji.
Jeśli wgłębić się jednak w zamierzenia reżysera (któremu niewątpliwie o coś jednak mogło chodzić w tym filmie), to rzuca się w oczy kapitalny dystans Czechów do rzeczywistości, jaka ich otacza, urzeczywistniony po raz kolejny zresztą w kinematografii. Film momentami bawi, czasem przeraża, ale w moim przypadku w żadnej scenie nie widziałem pretensjonalnego przekazu czy profanacji symboli społeczno-obyczajowych czy religijnych. Owszem, jest to film kontrowersyjny, balansujący na krawędzi oniryzmu i czystej pornografii, w którym nawet surrealizm przybiera charakterystyczne czeskie pomysły (np. ksiądz-wampir). Można by nawet powiedzieć pół żartem, pół serio, że dla takich filmów, jak ten należałoby stworzyć odrębny gatunek filmowy o nazwie po prostu "czeski film".
Można było dostrzec, co ciekawe, różne nawiązania literacko-filmowe w dziele Jireša. Choćby faustowski motyw pragnienia wiecznej młodości czy nawiązanie do nurtu kina wampirycznego. Nijak jednak nie zaburza to wielkiej oryginalności tego filmu, a nawet czyni go ciekawszym, podatniejszym na analizy (jeśli już ktoś uprze się na takowe, o czym wcześniej zasygnalizowałem). W mojej krótkiej ocenie film zasługuje na ocenę 7,5/10 i jest jak najbardziej godny polecenia.