Film dokumentalny Wojciecha Wiszniewskiego, opowiada historię łódzkiej włókniarki Wandy Gościmińskiej, która w latach 50. stała się socrealistyczną ikoną przodownictwa pracy. Wiszniewski przedstawiając PRL-owskie idee propagandy sukcesu, odsłania zakłamanie tamtych czasów. Na przykładzie włókniarki pokazuje jak człowiek traci swoją indywidualność, a staje się posłusznym narzędziem ideologicznej manipulacji.

Kolejny film o przodowniku pracy, tym razem łódzkiej włókniarce. Film miał początkowo powstać w Telewizji Polskiej, jednak ta, zrażona filmem o Bugdole, nie całkiem zgodnym z jej oczekiwaniami, zrezygnowała z projektu. Na szczęście, wykupiła go Wytwórnia Filmów Oświatowych w Łodzi i tylko dzięki temu doczekał się realizacji. Jeśli film o Bugdole oparty był na dysonansie, to ten przypomina raczej monolit. Narrację prowadzi sama bohaterka, zdjęcia Zbigniewa Rybczyńskiego, utrzymane w jednolitym stylu, charakteryzują się wysoką temperaturą emocjonalną. Relacja Gościmińskiej utrzymana jest w formie pisanego życiorysu („Nazywam się Gościmińska, na imię mam Wanda. Urodziłam się...”). Życie włókniarki rzucone jest na tło sytuacji społeczno-politycznej w przedwojennej Polsce sanacyjnej oraz powojennej – komunistycznej. Poszczególne etapy historii ilustrują wykreowane obrazy – symbole i alegorie. Te ostatnie wyraźnie inspirowane są ikonografią socrealizmu. Gościmińska jest też niewątpliwie najbardziej wystawnym filmem Wiszniewskiego. Zdjęcia realizowane są w wielu miejscach, które na ogół otrzymują wysmakowaną oprawę scenograficzną, uczestniczy w nich wielu statystów. Jest to zarazem najbardziej „posągowy” ze wszystkich filmów reżysera. O ile w poprzednim filmie Wiszniewski po prostu zestawiał sylwetkę Bugdoła z herosami z socrealistycznych pomników, zdobiących warszawski Pałac Kultury i Nauki, to tutaj wykreował na posąg bohaterkę, starannie reżyserując jej sposób mówienia, poruszania się, fotografowania.

Film zrealizowany na kanwie historii łódzkiej włókniarki, słynnej przodowniczki pracy, symbolu i produktu epoki socjalistycznej propagandy sukcesu. Ówczesny aparat ideowej propagandy uczynił z niej najsłynniejszą włókniarkę PRL-u, robiono o niej filmy, pokazywano ją często w kronikach filmowych, była obecna na łamach ogólnopolskiej prasy. Odwołując się do tej postaci, socrealistycznego posągu lat 50., Wiszniewski demaskuje fałsz i zakłamanie tamtych czasów oraz mechanizmy, w których człowiek przestaje już być osobą, a staje się narzędziem postępu i ideologicznej manipulacji. Pokazuje jak doktryna, wykorzystując stworzony przez siebie rytuał, zdobywa kontrolę nad świadomością indywidualną i zbiorową.