Mam mieszane odczucia względem tego filmu. Z jednej strony doceniam ten film za bogactwo podjętych tematów, traktowanie widza poważnie, Wdowy mają kilka czarnych charakterów, ale niektórzy z nich dostają ludzką twarz, a inni są po prostu nieuchronnymi tworami czasów i środowiska, w którym się wychowali. A protagonistki - cóż, są po prostu kobietami, które popełniły sporo błędów w życiu, wybrały drogę na skróty, zdecydowały się jak trzy małpki - nic nie widzieć, nic nie słyszeć, nic nie mówić. Grunt, że zarówno one, jak i chociażby postać Colina Farrella - chcą wreszcie jakiś zmian w życiu, pragną niezależności. I bardzo mi się podoba w tym filmie, że nikt nie ma taryfy ulgowej, każdy musi nam dopiero udowodnić na ekranie ile jest wart.
Z drugiej strony - ten film cierpi z powodu przesytu. Jak bardzo uwielbiam rolę Daniela Kaluuyi w tym filmie, tak jednak stwierdzam, że była mało potrzebna. A przez nadmiar wątków, ten film momentami gubi tempo i nie trzyma tak w napięciu, jakby mógł.
Są jednak momenty, które urywają głowę, jak chociażby otwierająca zbitka montażowa czy późniejszy skok.
To bardzo solidne, mocne kino z ogromem fantastycznych aktorów (warto zobaczyć chociażby dla wschodzącej gwiazdy - Elizabeth Debicki, aktorki z polskimi korzeniami, która wciela się tutaj w polską postać - moim zdaniem najciekawsza rola w całym filmie), a jednak nie mogę powiedzieć, że Wdowy w 100% mnie przekonały i porwały. Niemniej, jest to z pewnością jeden z lepszych filmów tego roku, także warto samemu się przekonać.
Pełna recenzja tutaj:
https://www.youtube.com/watch?v=jdc_RWtyUBM