Ten film to jak tysięczna druga opowieść z perskiej Księgi tysiąca i jednej nocy, które opowiadała Szeherezada. Od początku czaruje tajemnicą i aurą niepokoju. Wiele zapowiadają już pierwsze kadry. Kamienista pustynia na zapomnianych peryferiach Iranu i wyłaniający się spośród olbrzymich skał wrak antycznego statku. Tajemnicze śledztwo prowadzone przez inspektora z Teheranu. Tajna policja szacha. Wywiad. Metafizyczne zjawiska rozgrywające się na opuszczonym, przeklętym cmentarzu. Aura szaleństwa, która kryje się gdzieś w mroku, poza światłem ogniska czy świec. W tajemnicy zapisanej perskim alfabetem na burtach statku. Elementy tej opowieści snują się przez lata..

Używając może nie do końca właściwych ale sugestywnych porównań z filmowej popkultury, ten film to trochę jak metafizyczny Indiana Jones rozgrywający się na opuszczonych, kamienistych odludziach Iranu lat ’60 XX wieku. Albo jak kto woli ze względu na stylistykę kadrów pustkowia - jak obrazy, które mają swoje miejsce na opuszczonych pustynnych planetach, na odległych rubieżach galaktyk Gwiezdnych Wojen.

Film, który łączy albo wręcz wybiera sobie do użycia najlepsze cechy kryminału, thrillera czy filmu przygodowego.. Nie tracąc przy tym jednak walorów kina ambitnego. Mani Haghighi szafuje tajemnicą ale nie rozwiązuje jej. Po zakończeniu filmu pytania stają się jeszcze bardziej palące a odpowiedzi jeszcze bardziej niejasne.

Na szczegółach uwagę zasługuje muzyka. To zjawiskowy kolejny bohater tego filmu. Przychodzi i płynie falami. Łączy w sobie motywy muzyki elektronicznej i etnicznych brzmień plemion pustyni. Porywa.

Zjawiskiem w tym filmie są także same kadry ale też dodatkowo stylizacja a nawet ubiór postaci. Wysmakowany. Wizualnie wypielęgnowany. Ubrany w stylowy garnitur Babak (inspektor Hafizi) wygląda jak rasowy detektyw z amerykańskich kryminałów. Wysmakowanie kolorowy Keyvan w tym co ma na sobie i dzisiaj mógłby pojawić się na współczesnych pokazach mody. Choć czasami, w niektórych ujęciach prezentuje się jakby żywcem przeniesiony z armii antycznej Persji. Behnam z kolei wygląda jak rasowy podróżnik-naukowiec, odkrywca. Zapamiętam też postać Javada Charaki - lokalnego szefa policji. W garniturze, charakterystycznym kapeluszu i okularach ze szkłami jak denka.

Trochę żałuję, że ta opowieść połączyła czas teraźniejszy z przeszłym. To inteligentny zabieg reżyserski, artystyczny, który pokazał pazur tej historii. Podkreślił jej moc i wiarygodność ale zarazem osłabił strukturę filmowej baśni. Bez tego ten film można byłoby chyba oceniać jeszcze wyżej – może nawet na 10/10..


Ode mnie: 8,5/10.
............................................................ ............................................................ ..........
Film obejrzałem a raczej upolowałem :) na 22. Festiwalu Filmowym „Wiosna Filmów” (Warszawa, IV.2016)