Jest rok 1939, początek II wojny światowej, wybrzeże gdańskie - polski garnizon na Westerplatte broni się heroicznie przed naporem niemieckich sił lądowych i morskich. 7 dni trwa walka zarówno z Niemcami, jak i z własnymi słabościami obrońców. Główną osią dramaturgiczną jest konflikt dwóch postaw dowódcy placówki mjra Sucharskiego (Zygmunt Hübner) i jego zastępcy kpt. Dąbrowskiego (Arkadiusz Bazak). Ten pierwszy, widząc beznadzieję uporczywej obrony i bezsens długotrwałego oporu, chciał przede wszystkim ocalić życie swych żołnierzy; drugi - wierząc, że Westerplatte jest dla całego narodu symbolem bohaterstwa i wytrwania, zamierzał bronić się do ostatniej kropli krwi. Po 7 dniach krwawych i zaciętych walk dowódca decyduje się na kapitulację.

Westerplatte, 31 sierpnia 1939 roku, ostatni dzień i ostatnia noc przed wybuchem wojny. Stanowiska ogniowe są w pogotowiu bojowym, ponieważ w porcie cumuje niemiecki pancernik Schlezwig Holstein, który przybył z kurtuazyjną wizytą. Rankiem 1 września pod murem wartowni eksploduje niemiecka mina. Rozpoczyna się nierówna walka. Zgodnie z założeniami polska składnica amunicyjna ma bronić się dwanaście godzin.