Dokument Roberta Glińskiego jest ekranizacją wspomnień tytułowego więźnia, Żyda polskiego pochodzenia - Leona Gudringa, któremu udało się przeżyć trzy lata w obozie koncentracyjnym w Oświęcimu. Po około 40 latach przybył ze Stanów Zjednoczonych, by odwiedzić miejsce kaźni... przypomnieć wydarzenia i nieludzkie zachowania.

Leon Goldring, polski Żyd mieszkający w Stanach Zjednoczonych, po kilkudziesięciu latach przybywa do Polski i odwiedza Muzeum Auschwitz-Birkenau. Opowiada o pracy przy budowie krematoriów w obozie Auschwitz i przypadku, dzięki któremu uniknął śmierci po zakończeniu budowy. Zbliżenia na napisy na walizkach odebranych więźniom dowodzą, że transporty przychodziły z całej Europy: z Berlina, Mińska, Pragi. Mężczyzna, sortując rzeczy w magazynie, natknął się po kilku miesiącach na walizkę rodziców, wywiezionych do obozu z getta w Warszawie. Wyjaśnia przebieg procesu selekcji do gazu, podziału żywności, samobójczych śmierci na drutach. Wspomina przypadki kanibalizmu z głodu, po opuszczeniu obozu przez Niemców. Jego relacja nie jest tak sucha i pozbawiona emocji, jak bohatera innego filmu dokumentalnego Roberta Glińskiego "Nr 181970" (1987). Relacja podzielona jest na krótsze partie, przeplatane fragmentami pieśni "Mein Sztetełe Bełz" ("Miasteczko Bełz", 1932) w wykonaniu Sławy Przybylskiej.