Dramat psychologiczny, który z racji gatunku ma pewną konstrukcję. Jest dość powolny, cała akcja dzieje się niejako wewnątrz bohaterów, co jeszcze jest podkreślane przez charakterystyczne, długie ujęcia. Mimo że "Wiarołomnych" nakręciła Liv Ulmann, można rozpoznać charakterystyczny bergmanowski styl, który doczekał się...

...do mnie ten film - widać jestem już tak zepsuty kulturą masową, że mało obchodzą mnie tak "trywialne" problemy namiętności, zdrady i poczucia winy... Trudno, nie moja klasa - film mnie nie rusza, tym bardziej że czułem podczas projekcji ogromną przepaść która dzieliła mnie i bohatrerów - cóż, młody jestem, cały ten...

Idąc na Wiarołomnych lepiej nie nastawiać się na beztroską rozrywkę . Przedstawiona historia mogłaby być nawet kanwą jakiejś greckiej tragedii , więc o odprężeniu widza nie może być tu raczej mowy . Film wymaga od widza sporo skupienia i wczucia się w powolny , (momentami nawet za bardzo) klimat , ale jednocześnie daje...

monolog w kinie według mnie to duża porażka, mimo, że opowieść sama mogłaby wciagnąc gdyby nie monolog. druga sprawa. zakończenie. niewiadomo po co, ale zrobiono hollywoodzkie zakończenie, żeby troche wybielic bohaterkę, jej męża też uczyniono niewienym (jak w tanim romansie z hollywood), niepotrzebnie, dużo ciekawsze...

Ktoś obcy coś opowiada, ktoś się zaśmieje, ktoś zapłacze... A ja tak słucham i myślę sobie:"hej, czy mówisz do mnie?", "czy może O mnie?". Historia o tym, co piękne, o tym co okrutne, o tym jak łatwo zniszczyć to, co budowało się przez długi czas. Posłuchaj , wyciągnij wnioski i popełniaj tych samych błędów...

Ciężki film, pełen głębokich refleksji nie przeznaczony dla szerokiej publiki, wymaga głębokiego skupienia i przemyśleń, ciekawy, choć chwilami nudny, bardzo udane portrety psychologiczne postaci, serdecznie polecam !!!

Żenująco płytkie, próba stworzenia tzw wielkiego kina a w rzeczywistości jedynie onanizowanie widza problemami 12-sto latków.Brawo dla elitarnej, wyjątkowo głębokiej publiczności która wytrwała do końca seansu wychodząc wzruszona - w was przyszłość narodu-nie kryjcie się dłużej-pora ogolić główki , założyć dresiki i...

Niesamowity film. Przypomina do złudzenie najlepsze filmy Bergmana z okresu jego największej świetności w latach 60. Ciężki, poruszający film o zdradzie, poświęceniu i cierpieniu. Doskonała rola Leny Endre. Obowiązkowa pozycja dla wszystkich miłośników dobrego, acz niełatwego kina.

Taka myśl towarzyszyła mi niemal do połowy projekcji. "I to jest film oceniony w recenzjach prasowych aż tak wysoko?!" Drażniąca, nieautentyczna gra aktorki, odtwarzającej postać Marianne, żałosny, neurotyczny David, średnia rólka małej Isabelle, za to niezły Markus. Chwilami myślało mi się o reżyserii Liv Ullmann...

zabieg spirytystyczno-mediumiczny, przywołując perskiego poetę livka ullmanówna tu jest tylko fletem przez który przepływa oddech bergmana - słuchaj tej muzyki

Najnudniejszy film jaki obejrzalem do konca. Chyba tylko Bergman mogl sobie pozwolic na napisanie takiego scenariusza. Szkoda, ze filmu nie rezyserowal. A odtworczyni glownej roli zenskiej nie do konca byla naturalna - osmielam sie stwierdzic wbrew jednej ze wczesniejszych opinii. Film niepozbawiony zalet, ale sa one...