Chyba za dużo oczekiwałam. Kocham te powieść, znam ją niemal na pamięć, przeczytałam chyba wszystko co tylko możliwe o Wichrowych Wzgórzach i słyszałam, że film jest wyśmienity, że jest podobno najlepszą adaptacją. Spodziewałam się może nie arcydzieła, ale obrazu przepełnionego emocjami, uczuciami jak w Draculi Coppoli przykładowo.. Jestem strasznie zawiedziona. Nawet nie chodzi o przeinaczenia, nieścisłości związane z powieścią, wiadomo, że trzeba pójść na kompromis. Ale te Wichrowe Wzgórza są jakieś wyprane z emocji. Oprócz gł. aktorów w zasadzie nic mi się nie podobało. No może muzyka i krajobrazy. Juliette jest stworzona do roli Cathy! Właśnie tak ją sobie wyobrażałam! Ralph to już w ogóle.. Aktorzy ratują cały obraz. Nie ma tu jakiś scen szczególnych, zapadających w pamięć, jedyne dwie które zrobiły na mnie wrażenie to ujrzenie burzy na wzgórzach zwiastujących burzliwe życie (tego fragmentu nie ma w książce, ale było to myślę dobre posunięcie scenarzysty) i żegnanie się Heathcliffa nad trumną z ciałem Katarzyny. Początkowo mi przeszkadzało, że Binoche gra młodą Katarzynę, ale jakoś do tego przywykłam. Czuję niedosyt, nawet scena kiedy Heathcliff widzi ostatni raz swoją ukochaną i żegna się z nią tuż przed jej śmiercią jest taka pusta... Nie ma tam gwałtownych, dzikich emocji, takiej posępności, połączenia dusz, a przecież w książce i w rzeczywistości tak musiało być! Podobnie scena kiedy Katarzyna ucieka i widzi się z ojcem ostatni raz przed jego śmiercią, też jest uważam niedograna. To moje trzecie podejście do ekranizacji Wichrowych Wzgórz, mam nadzieję, że inne wersje są lepsze...