Jedna i jedyna, wszystkie inne to w mniejszym lub większym stopniu pomyłki. Już nawet nie chodzi o to, że Juliette Binoche i Ralph Fiennes, i że po ich zobaczeniu innych aktorów sobie w rolach (i słusznie) nie wyobrażałam. Już nawet nie chodzi o przepiękne zdjęcia i klimatyczną muzykę. No dobra, już nawet nie chodzi o kiepściutką scenę z walącym w szybę duchem, bo była tak koszmarnie słaba, że aż fajna (kiczowata w stylu teledysku Kate Bush do "Wuthering Heights", jak ktoś jakimś cudem nie widział i nie zna, to polecam!). Więc nie chodzi o wszystko z osobna, ale o całość, a ta jest niepowtarzalna i zrobiona tak dobrze, że próby udoskonalenia tego, od razu skazane są na niepowodzenie (koszmarków w stylu Heathcliffa, który z Cygana stał się Afroamerykaninem nie wspominajmy...) Lepsze wrogiem dobrego, bo co dała komu motyka na słońce?