Podobał mi się zdecydowanie bardziej niż wersja z 1992 r. Niestety, zdołałam dorwać tylko 2. część, więc kilka uwag li na jej temat.
Plusy:
1. Genialna obsada, a przede wszystkim genialny Alessio Bonni. Widziałam kilka ekranizacji, żaden Heathcliff nawet się do niego nie umywał. Fantastycznie pokazuje emocje, ostatnie sceny to po prostu mistrzostwo - najpierw ta wściekłość pomieszana z bezgraniczną miłością, później rozpacz, gniew, desperacja. Rewelacyjna rola. Partnerująca mu Anita Caprioli była może trochę za spokojna na Cathy, ale taką rolę przewidział jej scenariusz, a ona była znacznie bardziej wiarygodna niż Juliette Binoche (czy na przykład Anna Calder-Marshall)
2. Bardzo udanie pokazany związek łączący Cathy i Heathcliffa, parę znamiennych dialogów w strategicznych miejscach.
3. Nierobienie z Izabeli kompletnej idiotki, tylko uroczej, zakochanej młodej kobiety.
4. Pokazanie Lintona nie jako wcielenia cnót wszelakich.

I jeden wielki minus:
1. Scenariusz. A właściwie dziwne uładzenie postaci Heathcliffa. To znaczy mamy to pewien dysonans, bo Alessio usiłuje ze scenariusza wycisnąć tyle negatywnych emocji, ile się da, a za wiele miejsca nie ma. Gdybym nie czytała książki, nie miałabym pojęcia, dlaczego wszyscy go tak nienawidzą. Hindleya-Ivory'ego praktycznie nie tknął, nie wiadomo, czemu ten ciągle zamierza się na niego z nożem, skoro nikt go z domu nie wyrzuca, nie rozkazuje mu, ba! praktycznie go nie zauważa. Ale z Izabelą sprawa jest jeszcze zabawniejsza. Serio, za Chiny Ludowe nie wiedziałabym, czemu ona jest w tak głębokiej depresji i ciągle prawi o nienawiści. Z filmu nie wynika, że on jej nienawidzi, właściwie to nie wynika nawet, że on czuje do niej niechęć. Jest mu obojętna, ot i wsio. Poza tym traktuje niezgorzej - wynajmuje pokój w hotelu, nie bije, nie krzyczy, nie rozkazuje (nawet ją prosi o zrobienie czegoś do jedzenia), nie wydaje się trzymać ją na uwięzi. Oczywiście, jego obojętność mogła złamać jej serce, ale reakcja w filmie jest delikatnie rzecz ujmując przesadzona.