No jak dla mnie to sztosik. Jeśli Jagoda Szelc chciała, żeby widzowie stworzyli sobie swoje znaczenia to ja podzielę się swoimi moimi osobistymi. Np takim że film ten poruszył u mnie tą w sumie nieuświadomioną do końca nutę, że czasami rzeczywistość wydaje się przez chwilę, sekundę dziwna i przytłaczająco nie do opanowania. Po chwili uczucie znika, tak jak zapomina się sny podczas wybudzania, mimo ze sekundę temu był cały w głowie i żył. Wszystko dalej toczy się normalnie, chwilowe nanopoczucie przechodzi. Dokładnie te momenty przypomniał mi ten film i również recenzja Jakuba Popieleckiego, która pomogła mi uporządkować, czemu oglądałam film z otwartą buzią, mimo że nie do końca wiedziałam co się dzieje w fabule. Uważam, że sposób w jaki to było poprowadzone przez reżyserkę to jakiś majstersztyk, w jaki sposób konstruowała te dziwne zgrzyty na ekranie i na nich grała. I ten lęk że rzeczywistość wymyka się spod kontroli, bo to co się nie zgadza, nie daje się nawet nazwać. Jak stawić czoło lękom, które nawet nie da się opisać? Że coś złego się zbliża, że ktoś knuje za plecami, że życia nie da się opanować? Myślę, że granie na takich lękach i poprowadzenie tych lekkich zgrzytów w kierunku jakiegoś zbiorowego przebudzenia się i pójścia "gdzieś", że niedająca się kontrolować natura wygra to mocno niepokojąca wizja i taka dająca do myślenia w kontekście podejścia do codzienności. Świetne dialogi, superowe dzieci. Denerwujące udźwiękowienie, nie słyszałam połowy tego co tam sobie szeptali. I jeszcze chciałam powiedzieć, że zupełnie rozumiem zawiedzionych, którzy się w ogóle nie bali na tym "horrorze", myślę że łatwo się minąć z tym co akurat ja tutaj poczułam, bo to bardzo moje subiektywne i to mi spięło w całość film. Bez tego genialnie w moim odczuciu, oddanego podskórnego lęku fabularnie ciężko by było znaleźć klucz.