Melancholia, Antychryst. Nawet chwilami Nimfomanka i Przełamując Fale.
Ewidentnie inspirowane dobrymi filmami. Żywcem ściągnięte sceny.

Te inspiracje wyszły na dobre warsztatowi. Ale sedno tego filmu jest moim zdaniem podporządkowane tej ładnej formie. Mamy więc psikusa zrobionego ułożonej i racjonalnej bohaterce (jak stworzyć "zbyt" racjonalną bohaterkę? Dać jej na kartce wypunktowaną listę zasad którym chce podporządkować irracjonalną bohaterkę). Współczułem Muli, że została tak brutalnie wyrwana ze swojego świata i nawrócona siłą przez Kaję, która z kolei nic mądrego sobą nie reprezentowała. Trochę wyglądało to jakby nie do końca sprawna intelektualnie siostra miała ją nauczyć jaka jest właściwa droga. A skoro dziwnie się uśmiecha i leży nago na trawie, to pewnie wie lepiej.