jestem na świeżo po obejrzeniu i zostałam oczarowana, choć pewnie za drugim razem zauważyłabym jakieś wady, to film trafił swoim klimatem w mój nastrój: spokojny - tak, nudny - niekoniecznie, może bardziej przewidywalny, spojrzenie wstecz na "łożu śmierci" - to chyba naturalna reakcja, przeskoki w czasie do teraźniejszości były dla mnie uciążliwe w tym sensie, że za dużo uwagi poświęcono córkom, mi osobiście podobałoby się bardziej obszerniejsze przedstawienie m.in. wątku Buddiego, i ogólnie napisałabym rozwinięcie historii miłosnej inaczej, ale to nie miejsce dla popuszczania wodzy fantazji ;)
najwidoczniej kobiecy film
9/10

Ja miałam dokładnie te same odczucia, co założycielka wątku.
Slowo HARRIS na łożu śmierci bylo przez umierającą Ann wypowiadane, jakby to byla milość jej życia, a przeżyli zaledwie jeden wieczór razem, ot, zauroczenie, pożądanie, nie rozwinęło się to w nic konkretnego (właściwie dlaczego nie spotykali się dalej?). Główna bohaterka idealizowała ten jeden wieczór, dopisywała sobie całą ideologię do kilku chwil, nadinterpretowała niewielkie w sumie wydarzenie. Prawdopodobnie nic by i tak z ich "związku" nie wyszło. Ten nieznajomy, przystojny mężczyzna też któregoś dnia stałby się nudnym mężem :) W sumie Anne to postać bardzo niedojrzała, a przesłanie tego filmu dla mnie brzmi : nie trać czasu na idealizowanie przeszłości, na życie niezrealizowanymi marzeniami!