Faktycznie brakło czegoś takiego między Ann i Harrisem. Nie dało się wyczuć między nimi jakiegoś wielkiego uczucia. Zastanawia mnie na ile to było zamiarem reżysera, a na ile po prostu to aktorzy do końca nie podołali swoim zadaniom. Już o wiele lepiej przedstawione zostało uczucie pomiędzy Lilą i Harrisem, chociaż ona było raczej jednostronne i dlatego też może łatwiejsze do ukazania. Pomiędzy Ann i Harrisem brakło czegoś takiego czego widz mógłby zazdrościć oglądając ten film.

Co do relacji Buddy'ego i Ann to wydaje mi się, że to na pewno miłość nie była. Buddy był człowiekiem, który nie potrafił się odnaleźć, a Ann była jedną z niewielu (jedyną?) osób przy których nie musiał udawać i czuł się w pełni komfortowo. Sądził, że jak zwiąże się z nią to w jakiś sposób zagłuszy to, że tak naprawdę kocha Harrisa. Biorąc pod uwagę czasy w jakich się wychował i środowisko rodzinne, nie dziwi, że sobie z tym nie radził i pił. Ann natomiast traktowała go jak przyjaciele, potraktowała go co prawda dość szorstko, ale wydaje mi się, że po to, aby w końcu nim wstrząsnąć, aby zaczął żyć tak jak tego pragnie, a nie notorycznie ranił siebie i innych.

Ogólnie rzecz biorąc film godny polecenia głównie ze względu na wybitne wręcz aktorstwo. Trudno również nie oprzeć się wrażeniu, że gdyby poruszono w filmie mniej wątków mógłby się on stać bardziej atrakcyjny dla widza.