mam wrażenie, że pan grzegorz k. twórczością wykuł sobie drogę do nieba. ponad dachami świata, ponad kratami wyobraźni, grzegorz k. wykrzykuje swoje barbarzyńskie wraaa..

nawet początkowy dialog, konflikt między czynem a biernością, nie interesuje królikiewicza, który odbija się od tej dialektyki, zmienia trajektorię. nie chodzi ani o to aby coś robić ni o to aby nie robić nic, chodzi o to aby robić to bądź nie robić tego w sposób twórczy. dla pana grzegorza każdy gest jest aktem poetyckim.

scena mentalnego załamania bohatera bezbłędna. pytanie gdzie leży granica: w głowie rzucającego jajkami czy w szybie? ja mam wrażenie, że w szybie, że bohater nigdy nie traci kontekstu, nawet w sytuacji granicznej. pozwala sobie na przeżycie gniewu bo wie, że nikomu nie stanie się przez to krzywda. jest odważny, w przeciwieństwie do swego oponenta, który okazuje się człowiekiem małostkowym, oportunistą, tchórzem. naród staje się materializacją jego sumienia, okiem innego, tym co się nieustannie przygląda.

a zatem, przekładając rzecz na wymiar oddolny, odtrzewny, egzystencjalny, utrata kontekstu grozi opętaniem. teoria planu pozakadrowego to nic innego jak dyscyplina czuwania, metoda poruszania się w świecie, rodzaj orientacji w przestrzeni, świadomość otoczenia, i tak dalej, i tak dalej..