Jutro Alexander ma iść do szpitala. Teraz jednak w swoim starym domu, w którym mieszkał całe życie, robi porządek. Przypadkowo znajduje list od swej zmarłej żony, Anny. Dopiero wówczas uświadamia sobie, jak bardzo go kochała. Spotkanie z nastoletnim, nielegalnym imigrantem z Albanii niespodziewanie zmieni całe jego życie.

Bohaterem niespiesznej opowieści Angelopoulusa jest Aleksander, stary, śmiertelnie chory pisarz przygotowujący się pewnej deszczowej niedzieli do opuszczenia willi nad morzem, która zawsze była jego domem. Znajduje list od swojej żony, Anny, wspominający inny, jasny letni dzień sprzed wielu lat. I tak Aleksander wyrusza w jednodniową, być może ostatnią podróż, w której przeszłość przeplata się z teraźniejszością. Na ulicach Salonik pisarz spotyka kilkuletniego chłopca, albańskiego uchodźcę, którego ratuje z rąk handlarzy żywym towarem i pomaga odnaleźć drogę do domu. To spotkanie uświadomi mu, czym jest odpowiedzialność za drugiego człowieka, czym jest miłość. Zrozumie, że porzucenie przed laty rodziny, by wzorem zbuntowanych romantycznych bohaterów zaprzedać duszę poezji przyniosło mu sławę, ale też pustkę i samotność w obliczu śmierci. Wraca do chwil, które chciałby odzyskać na jeden dzień... na wieczność.
"Film, któremu jednomyślnie przyznano Złotą Palmę w Cannes [...] to film piękny i eliptyczny. Prawie niezauważalne przejście z przeszłości w teraźniejszość jest wszechobecne i urzekające, a zawiadywanie przez Angelopoulosa przestrzenią, ruchem i czasem oczarowuje i porusza emocje" - pisał recenzent Chicago Reader's Guide.
[Filmoteka Narodowa]

Film jest liryczną opowieścią o swoistym "poszukiwaniu straconego czasu". Bohater filmu, wybitny pisarz Aleksander przygotowuje się w pewien deszczowy dzień do opuszczenia willi w Tessalonikach, w których spędził najszczęśliwsze lata swojego życia. Czyta list od żony i zaczyna przypominać sobie wydarzenia sprzed wielu lat. Wspomnienia przeplatają się z napisanymi przez Aleksandra książkami a rzeczywistością. Pisarz rusza po zakamarkach swojej pamięci, by odszukać w niej pewien słoneczny dzień sprzed trzydziestu lat.

Kilkanaście godzin z życia starszego mężczyzny, cenionego greckiego poety, Aleksandra, który nazajutrz musi udać się do szpitala. Bohater załatwia ostatnie sprawy, szuka odpowiedniego opiekuna dla psa i wspomina przeszłość. Pamięcią wraca przede wszystkim do chwil wspólnie spędzonych z nieżyjącą już żoną. Powoli uświadamia sobie, że poświęcając się słowu i karierze poety, w rzeczywistości zatracił zdolność do kochania i odczuwania codziennych wrażeń. Aleksander, w trakcie wędrówki, poznaje małego chłopca, albańskiego uchodźcę, którego najpierw ratuje przed policją, a potem wykupuje od handlarzy żywym towarem. Między bohaterami, równie samotnymi i potrzebującymi opieki, rodzi się przyjaźń.