Zrealizowany w środku nocy okupacyjnej, film ten jest dziełem o niezwykłej sile piękna i nieprzemijających wartościach szlachetnego przesłania: zwycięstwa dobra nad złem. Odbierany - w chwili powstania - jako metaforyczna wizja oporu przeciw siłom hitlerowskiego terroru, jest w istocie ponadczasowym poematem o potędze ludzkich uczuć. Dwaj wielcy przedstawiciele realizmu poetyckiego - Prévert i Carné - zrealizowali dzieło wierne swym założeniom, choć odwołujące się w swej stylistyce do realiów średniowiecznej ballady. Wspaniały Jules Berry - najlepszy diabeł w historii filmu - stworzył tu prawdziwie mistrzowską kreację, której blasku czas nie zdołał - choćby w najmniejszym stopniu - przyćmić.
[Filmoteka Narodowa]

Pewnego słonecznego, średniowiecznego dnia niezwykła para Dominique i Gilles przybywa do zamku barona Huguesa. Podając się za wędrownych bardów (w dodatku braci) biorą udział w balu z udziałem córki barona Anne oraz jej narzeczonego Renaud. W czasie uczty używają swoich magicznych mocy i zatrzymują czas. Dochodzi do spotkania Dominique z Renaud, a Gillesa z Anne, podczas których okazuje się, że zaręczeni wcale się nie kochają. Czas zostaje przywrócony, a pomiędzy, jak się okazuje tymi, którzy zawarli pakt z diabłem – Gilles i Dominique dochodzi do sprzeczki. Zgodnie z cyrografem mieli oni nigdy nie zaznać miłości i w ten sposób nękać oraz dręczyć innych. Jednak Gilles naprawdę zakochuje się w Anne. W dodatku w grę zostaje wplątany baron Hugues, a w zamku pojawia się diabeł. Przepiękna opowieść pokazująca zwycięstwo dobra nad nienawiścią i złem oraz to, że prawdziwej miłości nic nie jest w stanie zniszczyć.