Jestem miłośnikiem mocnego, męskiego kina, jednakże dość przypadkiem obejrzałem tę produkcję w kinie, gdy miałem okazję i powiem Wam, że zaciekawiła mnie i seans upłynął bardzo przyjemnie. Co prawda fabułę mamy pretekstową, pełną skrótów (np. skąd główna bohaterka czerpie źródło dochodu, choć nie pracuje i nadal się uczy, zaś jej bliscy nie żyją), ale gdzieś w ogóle to nie przeszkadza. Powiedzmy sobie szczerze - intryga jest po prostu naiwna, przewidywalna, lecz stanowi ona rzecz drugorzędną. Twórcom głownie zależało, by jak najpiękniej pokazać przyjaźń między tytułowymi zwierzętami oraz ich relację z protagonistką. Przyznam, że z tego zadania wywiązali się rewelacyjnie - sceny z lwem oraz wilkiem są piękne, poprawiają nastój, dostarczają pozytywnych, ciepłych emocji. W dodatku na ekranie widzimy prawdziwe, elegancko sfilmowane zwierzęta, jakie wchodzą w interakcję z aktorką, czy scenerią. W Hollywood to zapewne nawaliliby efektów CGI i green-screenów. Tam już nawet psy, czy inne zwierzaki domowe w komputerze się robi, ale ja to coraz mniej już sięgam po amerykańskie obrazy - odnoszę wrażenie, że od paru lat, to same badziewia tam powstają. Dodam również, że "Wilk, lew i ja" to przedsięwzięcie, które przemyca pewne refleksje, głównie na temat traktowania zwierząt, lecz nie czyni tego w sposób nachalnie moralizatorski, czy pretensjonalny. Daję naciągane 7/10.