To niewątpliwie jedna z ciekawszych produkcji, jakie oglądałam w tym roku. Początkowo trochę się obawiałam, że będzie zbyt „marvelowy”, a na co dzień nie siedzę aż tak bardzo w MCU, ale na szczęście to „coś” zupełnie innego. Magnetycznego, przemyślanego począwszy od stylistyki, przez „starą” pracę kamery, aż po ścieżkę dźwiękową, która i buduje napięcie, i wprowadza chwilę oddechu, gdy bohaterowie mogą sobie na nią pozwolić.

Z drugiej strony jest bardzo prosto pod względem fabularnym i doskonale rozumiem, że niektórzy mogą mieć tutaj zgrzyt. Ot, standardowy schemat z pewną grupą zamkniętą na jednym terenie, której sekrety są stopniowo ujawniane. Mi akurat ta prostota bardzo podpasowała, bo czułam, że wydarzenia są doskonale przemyślane – w odpowiednim momencie akcja się zawiązuje i w takim też właściwym punkcie dochodzi do kulminacji czy rozwiązania fabuły. Wszystko jest poukładane, bez chaosu i przeciągniętych scen (sekwencje walki są dodatkowo bardzo dobrze wyreżyserowane).

Poza tym, że „podszedł” mi klimat, dbałość o szczegóły jak rozdarcia taśmy, jej oznaczenia, czy przepalenia, to jeszcze widać, że Giacchino jest niesamowicie świadomy gatunku, z jakiego czerpie inspiracje. Zgrabnie łączy groteskę (m.in. w dialogach, grze słów i samej konstrukcji postaci Jacka) z przemówieniami złoczyńców czy sceną rytuału. W ten sposób w żadnym momencie nie czułam, że jest zbyt poważnie lub zbyt lekceważąco. Swoistym hołdem dla horrorów z lat 30. i 40. ubiegłego wieku są nie tylko pojedyncze sceny, jak ręka potwora zagarniająca bohatera w krzaki, ale cała wielka przemiana w wilkołaka, która rozgrywa się na ścianie stanowiącej tło dla twarzy pogrążonej w grymasie i skulonej sylwetki. Praktycznie bez CGI – tylko i aż na podstawie gry świateł i cieni.

Pięknie by się to oglądało w kinie. Więcej opowiadam w recenzji: https://youtu.be/tgpeAB9rITQ