Jednocześnie chaotycznie zmontowany. Technicznie sceny nocne i w półmroku mało doskonałe, przez to nieczytelne. Słabe udźwiękowienie, co jest charakterystyczne dla polskiego kina. Więcej zrozumiałem z kwestii ukraińskich, rosyjskich i niemieckich, dzięki napisom, niż z kwestii polskich, gdzie dodatkowo zastosowano gwarę.
Ale dramaturgicznie ten obraz jest, jak na polski film, naprawdę przejmujący. Zaś postacie są narysowane rzetelnie, bez czarno-białych schematów i kalek. Stąd tak wysoka ocena.

W temacie światopoglądowo-moralnym, trzeba przypomnieć, że wciąż są wśród nas ludzie, którzy chcieliby szczuć jednych na drugich, tylko ze względu na ich pochodzenie etniczne, kolor skóry, wyznanie itp. Smarzowski starał się pokazać, jak destrukcyjna jest siła tzw. mowy nienawiści. I jaką to wytwarza spiralę, ciągnącą się przez pokolenia, nieustannie się nakręcającą.

Z drugiej strony film ten, nawet u przyzwoitych z natury ludzi, wywołuje pewne resentymenty. Można to uznać za swoisty efekt uboczny, chyba nie do końca przewidziany przez reżysera. Momentami rodził się podczas seansu niechciany zalążek nienawiści i chęci zemsty.

Czyli dokładnie to, co nakręcało ówczesnych oprawców. Poczucie krzywdy, żal za wyrządzone zło, za te wszystkie upokorzenia. I potem akcje odwetowe Polaków, które często też nie oszczędzały kobiet i dzieci. I ta spirala mogłaby być nakręcana nieustannie, aż po dna Piekieł.

Dzisiejszy Polacy i Ukraińcy to w większości normalni ludzie. Też da się w nich wyzwolić bestie, o ile na to pozwolimy. Ale póki co ci normalni ludzie chcą wieść normalny żywot, w poczuciu godności, w spokoju, realizując swoje zwyczajne, ludzkie pragnienia.

Czas wojny to zawsze czas zezwierzęcenia. Nie da się od tego uciec. Dlatego kolejne pokolenia muszą dokładać wszelkich starań by do żadnych wojen nie dochodziło. My także jesteśmy odpowiedzialni za to by nie działo się to u naszych granic.