Kiedy poznajemy Theo, głównego bohatera, widzimy na ekranie nie człowieka a zwierzę. Theo to istota nieracjonalna, która dokonuje potwornego czynu zupełnie bezrefleksyjnie, instynktownie, pod wpływem impulsu. W kolejnej scenie Theo jest zupełnie nie do poznania. Od wydarzeń z początku minęło dziewięć lat, Theo jest spokojny, opanowany, zdaje się mieć wszystko pod kontrolą. Ze zwierzęcia przerodził się w istotę rozumną, człowieka obdarzonego wolną wolą.
Czy aby na pewno?
Film Glasnera stawia przed widzami podstawowe pytanie o istotę człowieczeństwa. Czy człowiek to istota rozumna, czy może jednak zwierzę, którego impulsy są po prostu lepiej maskowane, lecz nigdy w rzeczywistości nie wyparte. "Wolna wola" zdaje się wręcz podważać istnienie wolnej woli. Bo oto Theo powrócił do świata, lecz jego demony tylko przycupnęły i teraz znów zaczynają się budzić do życia. Obserwujemy dramatyczną walkę o utrzymanie kontroli, jakże kruchej!, nad własnymi popędami.

Przez długi czas "Wolna wola" wydawała mi się filmem niezwykle interesującym. Dramat Theo, jego walka z samym sobą została pokazana w sposób wiarygodny i niezwykle intensywny. To naprawdę przemawia do widza. Jednak z czasem film rozdyma się do niewiarygodnych rozmiarów aż w końcu pada pod własnym ciężarem. Prawie trzygodzinne widowisko, w ostatniej godzinie ma niewiele do zaoferowania poza niszczeniem dobrego wrażenia z wcześniejszych partii. Wątek Nettie prowadzi donikąd, niszcząc moc dramatu Theo. Hiperartystyczny koniec staje się niechcący dodatkiem satyrycznym, bowiem jest tak absurdalny, że możliwy tylko w komedii. Glasner przedobrzył i stracił okazję na zrobienie wyśmienitego kina. Szkoda.