SPOILERY

Treścią zaskakuje, bo w sumie ciężko przypiąć przesłaniu tego filmu jakąś łatkę - mamy tu jednocześnie ostrzeżenie przed byciem "wolną duszą", jak i pochwałę (choć jakby półgębkiem ;)) takiej postawy.

Jak zwykle zbyt surowy jesteś w swoich ocenach ;) Film jest IMO zbyt krótki; przydałoby się np. bardziej rozwinąć wątek bogatej rodziny odrzucającej parę gł. bohaterów. Nie zmienia to jednak faktu, że to opowieść bardzo udana, momentami też bardzo gęsta i wciąż, po 80 latach, poruszająca. Największa w tym zasługa aktorów, zwłaszcza niezawodnego Barrymore'a, który jako pierwszy dostał Oscara za rolę alkoholika. (Swoją drogą dotychczas znałem go jedynie z ról sympatycznych starszych panów) Niektóre sceny z jego udziałem jako żywo przynoszą na myśl "Stracony weekend". Shearer, choć pozostaje w cieniu Barrymore'a, również jest znakomita jako zrazu beztroska dziewoja, stopniowo uświadamiająca sobie w jaką pułapkę się wpędziła. Scena, w której odrzuca próby Gable'a "porozmawiania poważnie" to majstersztyk subtelnie erotycznego uroku. Co do Gable'a i Howarda to stać ich na więcej, ale ten pierwszy ma kilka dobrych momentów, zwłaszcza gdy grozi temu drugiemu. Ciekawe, że kilka lat później - w "Przeminęło z wiatrem" - znów poniekąd byli rywalami ;) Pochwały należą się też reżyserowi za kilka mocnych uderzeń (np. scena, w której Barrymore odkrywa Shearer w mieszkaniu Gable'a) i kilka świetnych rozwiązań formalnych (np. scena wizyty w więzieniu). Na chwilę obecną jest to mój faworyt we wszystkich kategoriach oscarowych, w których był nominowany, a znam kilku konkurentów w każdej z nich.