KRZYK w swoich czasach wprowadził niezły ferment do estetyki horroru, totalnie dekonstruując gatunkowe klisze. W szkatułkowej narracji pierwszoplanowa wydaje się historia o tajemniczym mężczyźnie, który niepokoi pewne małżeństwo w ich własnym domu. Dziwaczny przybysz grozi, że potrafi zabijać za pomocą głosu. Nie do końca bierze jednak parę na zakładników. Jego ponadnaturalne zdolności oraz obawa przed ich potencjalnymi skutkami wchodzą w relację z prowincjonalną tkanką i jej mieszkańcami, reprezentowanymi przez małżeństwo. Na wynikających z tego lękach Skolimowski zbudował to napięcie, którym charakteryzuje się kino grozy, choć KRZYK ciężko nazwać filmem strasznym. Imponuje on raczej jako pewien formalny majstersztyk, w którym pokrętny, wręcz postmodernistyczny storytelling, siła dźwięku i magia obrazu dopełniają się wzajemnie i tworzą własną, filmową przestrzeń, oderwaną od interpretacji treści. Tej bardziej należałoby szukać w literackim pierwowzorze KRZYKU, opowiadaniu Roberta Gravesa, będącym czymś na kształt surrealistycznego dzieła społecznego. Ten aspekt w filmie powraca w scenach pozornie sielskiego popołudnia, które pacjenci i personel szpitala psychiatrycznego wraz z okolicznymi mieszkańcami spędzają na meczu krykieta. Brutalnie zakończonym złowieszczo “głośnym” zjawiskiem atmosferycznym. KRZYK w ten oryginalny sposób miał mówić o lękach zachodnich społeczeństw wobec tego, co nieznane i niezwykłe. Zwłaszcza przyszłością, która może nieść ze sobą kolejną wojnę, czy też nierozerwalnie z nią związany cywilizacyjny postęp, zmieniający świat wokół nas.