W domku wśród lasów i bagien mieszka małżeństwo, zanurzone w życiu przyrody.
Mąż ma dwie namiętności: kamerę filmową i piękną blondynkę, którą z upodobaniem filmuje.

"Film dla nielubiących krwi i przemocy na ekranie, zalecany od lat czterdziestu" - tak twórcy "Wrzeciona czasu" scharakteryzowali swoje dzieło. Jest to druga już, po "Czterech porach roku" (fragmenty tego filmu znalazły się zresztą we "Wrzecionie..."), część Kondratiukowego "pamiętnika artysty" pisanego kamerą. Reżyser po raz kolejny niemal zrezygnował z tradycyjnej fabuły. Zastąpiła ją bardzo osobista, pełna poezji i sarkastycznego humoru opowieść o tworzeniu filmu przez autora i jego towarzyszkę życia Igę Cembrzyńską, pełniącą też rolę aktorki i producentki. Kondratiuk dał tu wyraz swej filozofii życia z dala od zgiełku cywilizacji, w symbiozie z naturą, kryjącą niewyczerpalne zasoby piękna. Zaproponował też publiczności głębszy namysł nad dręczącymi go obsesjami, rozterkami artystycznymi i moralnymi na temat miłości i przemijania. Opowieść zaczyna się zimą. Filmowiec Andrzej i aktorka Marynia przyjeżdżają na daczę. Po raz ostatni byli tu dziesięć lat temu. Powrót po tak długiej nieobecności skłania do wspomnień. Nazajutrz Andrzej ustawia kamerę i filmuje Marynię, a potem wspólny toast "za miłość". Niebawem przyjeżdża brat reżysera z matką. Wszyscy wspominają zmarłego ojca. Marynia musi jednak wkrótce opuścić towarzystwo i jechać na premierę do teatru. Po jej wyjeździe Andrzej zaczyna poświęcać coraz więcej czasu sesjom zdjęciowym z młodą, ponętną Matyldą. Jej akty i awanse, jakie czyni Andrzejowi sprawiają, że po powrocie Marynia urządza reżyserowi scenę zazdrości. W jej wyniku sesja zdjęciowa zostaje przerwana, a Matylda wyjeżdża. Płyną kolejne, leniwe dni, wypełnione odwiedzaniem sąsiadów i codziennymi czynnościami. W Andrzeju narasta świadomość nieuchronności przemijania oraz znikomości własnych wysiłków i działań. Reżyser już pogodzony z Marynią wybiega wyobraźnią ku wspólnej wiośnie, spędzonej na daczy...
[filmpolski.pl]

Starzejący się filmowiec, bez reszty oddany swojej sztuce, ale odczuwający już brzemię lat, jego żona aktorka, wierna i wyrozumiała towarzyszka życia i ta trzecia. Młoda, ponętna dziewczyna, fascynująca przeżywającego gorycz starzenia się mężczyznę. Osobliwy trójkąt, sportretyzowany na tle zmieniającego się wraz z porami roku pejzażu, czwartego bohatera filmu. Przewrotna przypowieść o miłości i przemijaniu, pełna poezji i sarkastycznego humoru, ale też niewolna od skrywanego lęku przed śmiercią i niebytem.

"Wrzeciono czasu" jest przewrotną opowieścią o miłości i przemijaniu, pełną poezji i sarkastycznego humoru. To historia sfiksowanego na punkcie kina, starzejącego się filmowca, w której wątki autobiograficzne przeplatają się z fikcją. Obserwujemy zmagania miłosnego trójkąta: Iga Cembrzyńska, Katarzyna Figura, Andrzej Kondratiuk. "Wrzeciono czasu" zachwyca pięknymi zdjęciami i charakterystycznym dla tego reżysera klimatem. To film dla ludzi nie lubiących krwi i przemocy na ekranie. Zalecany dla widzów po czterdziestce. We "Wrzecionie czasu" wykorzystano fragmenty wcześniejszego filmu Kondratiuka "Cztery pory roku".