Aktor grający główną rolę zmarł w czasie gdy film był realizowany (wnioskuję tak po informacjach zawartych w filmie - można spróbować znaleźć coś więcej na ten temat). Wydaje mi się też, że właśnie z tego powodu końcówka obrazu stała się mocno poetycka i w pewien sposób "nie trzyma się kupy". Może montowali ją z materiału, który udało im się zgromadzić przed śmiercią Christo?
Samą scenę z dziadkiem odbieram jako milczące, międzypokoleniowe porozumienie. Dwóch, zupełnie obcych sobie Bułgarów, w milczeniu siada naprzeciw siebie. To trochę powtórzenie sceny z psychiatrą. Tam Itzo opowiada o swoich problemach, płacze i cierpi. Obecność tego starszego mężczyzny wnosi natomiast spokój i poczucie bezpieczeństwa (na tyle duże, że w końcu zasypia).
W tym kontekście, zobaczone dziecko może być sugestią nowego początku? Końcem marazmu i bierności. Biorąc pod uwagę, że bohater jedzie do Turcji, nie jest to chyba, aż tak absurdalna hipoteza.

reinkarnacja.