Nie wiem po co oglądałem ten film. W rankingu TSPDT są 184 filmy z Francji, Criterion wydał 188 arcydzieł z tego kraju, francuska kinematografia jest jedną z najsilniejszych na świecie już od czasów Meliesa, przez impresjonizm lat 20., poetycki realizm czy Nową Falę, a ja męczę się z jakąś nędzną ramotą o lasce, której uciekł kot (znaczy nie dokładnie jej, ale już nie będę się wdawał w szczegóły). Sam pomysł mógłby mieć rację bytu gdyby chodziło o familijną produkcję z bohaterką o paręnaście lat młodszą (wtedy pewnie bym się nawet za to nie zabrał...), ale ktoś uznał że równie infantylny pomysł przejdzie w komedii romantycznej usilnie stylizowanej na filmy wczesnego Almodovara (głównie za sprawą kolorowej strony wizualnej, ale jest też wątek homoseksualny). I to by było na tyle, ewentualnie można wspomnieć o banałach w stylu "Paryż jest miastem magicznym" (co orzeka się jednogłośnie i niepodważalnie), a zakochanie to stan pląsania po mieście charakterystyczny dla niepoprawnych marzycielek z książek niespełnionych pisarek grubo po czterdziestce.