Teresa jest stewardesą. Żyje w świecie uniformów, tacek z gotowymi posiłkami i anonimowych pasażerów. To, co na dole, przeraża ją uczucia, mężczyźni, ból, macierzyństwo. Nie chce się z nikim wiązać, aż do chwili, gdy podczas lotu poznaje Juliana młodego lekarza, który niedawno owdowiał. Julian leci do Patagonii argentyńskiej, do miasteczka Ushuaia, by tam, w miejscu, gdzie poznał żonę, również stewardesę, rozsypać jej prochy.

Życie stewardesy Teresy upływa na zawrotnych wysokościach. Czuje się doskonale w niebiosach pełnych pantomimicznych gestów i małych tacek z mrożonym jedzeniem. Bardziej przeraża ją życie na ziemi - w tym świecie pełnym mężczyzn, macierzyństwa i rodziny... Zdecydowanie woli lotniska i długie loty. Tam na dole mieszka Julián. To młody, niedawno owdowiały lekarz. Musi polecieć do Ushuaia, najdalej na południe wysuniętego miasta na świecie, aby spełnić przyrzeczenie. To tutaj właśnie Julián zgodził się rozsypać prochy swej żony, bo tutaj wszystko się zaczęło. Żona Juliána też była stewardesą. Julián wie chyba wszystko o miłości i o bólu i wolałby raczej uciec w przestworza, jak najdalej od ziemskiego życia. Kobieta, która stara się nie zejść na ziemię oraz mężczyzna, który chciałby dostać się w niebiosa. Spotkanie, którego nie da się uniknąć; spotkanie na końcu świata - tam, gdzie niebo i ziemia łączą się w niesamowitej, olśniewającej bieli, a horyzont jest tylko przeszłością...