Najbardziej wzruszający film krótkometrażowy jaki kiedykolwiek widziałam. Ogromne ukłony dla
reżysera i samego pomysłu. To zadziwiające jak bystry i inteligentny jest główny bohater - 6 letni
chłopiec, syn Łozińskiego. "Wywiady" jakie przeprowadza, ze starszymi ludźmi mi osobiście dały
wiele do myślenia. Rok 1995 to rok, w którym przyszłam na świat. Po obejrzeniu stwierdzam, że to
była zupełnie inna epoka od tej, w której teraz przyszło mi żyć. Człowiek dorasta ale pewne
fragmenty z dzieciństwa nadal tkwią w naszych sercach. Takie filmy powstają po to, by uświadomić
nam co jest w życiu najważniejsze. Tylko głupcy nie zrozumieją.