Skandynawowie są stonowani, często jedynie sygnalizują pewne sprawy - widz ma sam oceniać. Do skandynawskiego widza nie trzeba krzyczeć - jak do niewybrednej gimbazy przyzwyczajonej do Hollywood. To umożliwia zadumę, wmyślenie się w dylemat moralny władcy - o którym wiemy, jak zostanie rozwiązany. Ale to odpowiedzialność za życie poddanych, film przybliżył, co przeżywał król.
Natomiast nie byłabym pewna szczerości niemieckiego ambasadora. Albo był zwykłym hitlerowcem i cynicznie współdziałał z Wermachtem, albo był naiwny - ale dyplomaci nie bywają naiwni.
Zgadzam się, że film świetny.