Dla mnie to idealne wyważenie akcji (posuwającej się do przodu fabuły) i scen refleksyjnych, spokojnych, dających oddech i chwilę na wczucie się w emocje bohaterów. Filmy zazwyczaj albo przeginają za bardzo w jedną (akcja bez refleksji) albo w drugą (sztuka dla sztuki - późny Malick?) stronę. A tutaj mamy opowieść powolną, ale bezpretensjonalną, opowieść, którą przede wszystkim się czuje. Wiele emocji niewypowiedzianych wprost, przekazanych przez obrazy, nastrój, (przepiękną!) muzykę. Kilka spraw możemy sobie dopowiedzieć sami, co zawsze też mnie ujmuje w filmach.
Całkowicie rozumiem, że wielu osobom może ten film wydać się po prostu nudny. Ale jeżeli trafi akurat w emocje odbiorcy, jego tęsknoty, to naprawdę może zwalić z nóg :)