Piraci. Skarb. Dobro i zło - niczym w bajkach. I opowieść, która jest tu prawdziwym skarbem. Pryncypialny młody mężczyzna, obrońca wolności ducha, czuje się zmuszany przez otoczenie do tego, by za wszelką cenę zbić majątek. Grupka niewidomych dzieci usiłuje otworzyć oczy niewiernych i ukazać im siłę wiary chrześcijańskiej. Emerytowane zakonnice, które otwierają dom publiczny, aby zarobić na utrzymanie zakonu. Te dość ironiczne paradoksy zmieniają tę bajkę niemalże w traktat filozoficzny. Dziwne fizyczne anomalie, sakiewki zawsze pełne pieniędzy, niemożliwe do rozszyfrowania stare księgi, niewidzialne miasta i jednoocy strażnicy: to zaledwie kilka elementów niezbędnych dla opowieści tego typu. Z licznych dyskusji teologicznych i filozoficznych wyłania się atmosfera tajemnicy i napięcia. W tym kostiumowym dramacie Ruiz, zgodnie ze swym stylem, zabiera nas do zagadkowego świata pełnego bystrych intelektualnych spostrzeżeń, w którym nic nie jest takie, jakim się wydaje. Dziewięć niezależnych wątków, zawierających odniesienia do baśni Andersena i braci Grimm, jak również portugalskich, chilijskich i żydowskich baśni ludowych, przecinają się nieustannie z matematyczną niemal precyzją, by w końcu pozostawić tylko jeden. Ruiz stworzył perfekcyjny pod względem stylistycznym film, w którym aktorzy, na czele z Melvilem Poupaud, uderzają bezbłędnie we właściwe tony.