Bo jest naprawdę przeciętny, nie jest jakiś zły, ale też nie jest specjalnie dobry. Ten film został zrealizowany podręcznikowo.

Typowe dla obyczajówek spokojne ujęcia, kamera na szynach i na statywie, niezbyt długie ujęcia, klasyczne cięcia przy dialogach, przewaga półzbliżeń. Przy retrospekcji zastosowano schemat kolorów analogicznych, które mają budować bajkowość, delikatność, przeszłość, nierealność (no i kolory te są nasycone); zaś w scenach dziejących się we właściwym czasie kolory są nienasycone i wypłowiałe co sugeruje raczej powagę i prozę życia, dodatkowo zastosowano tam głównie trzy kolory żółty, niebieski i zielony (tego jest najmniej). Niebieski symbolizuje smutek i nostalgię widać to w scenie dialogu już po ślubie Dolly ma niebieski strój i rozmawia z Josephem o tym co by było gdyby i atmosfera jest dosyć smutna i pełna nostalgii. Niebieskie i zielone są też głównie pomieszczenia. Żółty pokój Dolly spędza tam cały czas przed ślubem, po ślubie nie ma tam ani jednego ujęcia. W filmie żółty używany jest aby oddać m. in. niestabilność i niepewność, wahanie(i zazwyczaj szykuje się tu taki "szary" żółty, wypłowiały i nienasycony i kręci się tego typu scenę z małym kontrastem. Poza tym jeśli chodzi o oświetlenie, to wszystko było kręcone w wysokim kluczu. Mówiąc krócej: realizatorski standard nic wybitnego.

Co do scenariusza i gry aktorskiej. Gra solidna wszyscy zagrali przyzwoicie lub dobrze. A scenariusz? Klasyka plot driven story gdzie retrospekcja jest główną siłą napędową wydarzeń w czasie właściwej fabuły, choć przyznaję, że w przewrotny sposób. Nie mniej nie ma się nad czym rozwodzić.

P.S. Zakończenie to było totalne cliche od strony fabularnej to jeszcze by uszło, ale od strony reżyserskiej to już kompletne cliche.