Chłopie to nie koncert życzeń .

A ja się zgadzam z Leszy2. Czegoś zabrakło w filmie. Czegoś, co nadałoby mu autentyczności i pozwoliło rozmyślać o nim jeszcze długo po seansie. Nie ma to obrazu człowieka. Wszyscy zachowują się naprawdę, jakby to były wakację na Hawajach, ale bez opcji all inclusive. Czy przez ponad 100 dni nikt nie zwątpił? (prócz grubaska, który nie wątpił, ale się bał) Czy nikt nie przeżył załamania, kryzysu? Przebywać na kilku metrach kwadratowych z tymi samymi ludźmi, których lubi się mniej lub bardziej na pewno staje sie w pewnym momencie depresyjne. Z filmu wynika, ze wyprawa była sielanką - codzienne gotowanie zupy pomidorowej, papierosek przy zachodzie słońca, czytanie książek, stukanie na maszynie, jedynymi pasożytami tej utopii było stadko wyjątkowo łaskawych rekinów i jeden sztorm.

Jako film przygodowy całkiem całkiem, jako dramat już nie do końca.

Oceniłam wysoko, bo na 7, bo mimo wszystko obejrzałam film do końca, nie nudziłam się, ale ani przez chwilę nie zacisnęłam pięści. Nie zapałałam sympatią do żadnego z bohaterów,bo nie było ku temu okazji. Nie odczułam radości, gdy ekipa dobiła do brzegu...

Książkę czytałem dość dawno, ale najbardziej zapamiętałem pasję tych ludzi i ekscytację przygodą. Doświadczenia i obserwacje których dokonywali. Dramat i zwątpienie nie utkwiło mi w pamięci. Książka 100 razy ciekawsza niż film.

podpisuję się! Książka eksponuje zupełnie inne aspekty wyprawy, których w filmie zabrakło. Niemniej jednak szacun za ekranizację opowieści o 6 facetach płynących 100 dni na tratwie - to nie jest wymarzony filmowy scenariusz a jednak film daje radę.