Ale ładny opis... lepszy niż sam film :) A książka magiczna - może ta produkcja zachęci kogoś do sięgnięcia po wydanie papierowe - nie będzie żałował!

Piękny opis.. Aż w pewnym momencie czytania wręcz poczułam powiew świeżej bryzy i kropelki wody na policzku :)
Zachęciłaś mnie do sięgnięcia po książkę.

Fajnie, miłej lektury :-)

Książki nie czytałem może kiedyś przeczytam co do filmu Oszczędne kino przygodowe bez jakiegoś wielkiego polotu czy efektów oglądamy morską przygodę grupy przyjaciół czy załogi ,która ma swój cel .Dla mnie to takie kino na jeden raz trochę nudne takie jakieś nijakie jakoś nie czułem tej przygody emocji jakie czasem dostarczają takie filmy o tej tematyce czyli przezywa się to podróż i wszystkie niebezpieczeństwa jakie czekają bohaterów chociaż by w nich nie uczestniczymy .Ja też film oglądnąłem ze względu na muzykę do tego filmu która będzie prezentowana we wrześniu na Festiwalu Muzyki Filmowej w Krakowie i chyba bym nie poszedł na koncert 3/10

Uważam dokładnie to samo co napisała Inga :)
Książka porywa natomiast film niestety nudzi :(

Hmm... widać, autorko wątku, że nigdy nie zaznałaś samotnej wędrówki, ani wędrówki w ogóle. Ten film bardzo dobrze oddaje to, jak taka wędrówka wygląda. Ale ty wolałabyś zrobić z niego pocztówkę z romantycznymi zachodami słońca i ckliwa przyjaźnią bohaterów już na wieki. W prawdziwym życiu bywa właśnie raczej tak, że ludzie z trudem się tolerują muszą docierać, ustępować. I to jest w tym filmie.

Motyw z retrospekcjami bardzo popsułby ten film - zaufaj reżyserowi, bo wiedział co robi. Retrospekcje co chwilę wybijałyby widza z rytmu tej "niebieskiej samotni". Wolałabyś zobaczyć pełna uniesień historię z zakończeniem rodem z Disneya. Ale prawdziwe życie nie jest zbyt disneyowskie.

Jeszcze raz ci polecam - udaj się na samotną wędrówkę na przykład w nasze piękne, polskie góry. Zobaczysz, jak to jest naprawdę.

Potwierdzam: szkoda czasu, nuda, kompletnie bez napięcia, jakie było w książce.

Wczoraj obejrzałem i przychylam się do przedmówcy - jednak rozczarowanie. To znaczy, zdjęcia ok, odwzorowanie epoki i klimat też, aktorzy ciekawi oprócz głównego bohatera, który według mnie jest trochę ciapowaty. Ale ogólnie coś w tym filmie nie zagrało, taki trochę zbyt banalny i w porównaniu z książką nudnawy. Brakowało mi w nim humoru i lekkość skonfrontowanego z pytaniami ogólnym: Jaki jest sens żeglowania, przemieszczanie się. czym było to dla ludów Peru. Duże lepiej było to pokazane na bajce Vaiana (tak tak:), gdzie wędrówka plemienia wyznaczała ich egzystencje, nadawała sens życiu.
Druga sprawa - brak tematu jedzenia i technicznego przygotowania do wyprawy - Na filmie bohaterowie to oprócz nawigatora zupełnie przypadkowi ludzie, kompletni amatorzy, którzy dla hecy płyną sobie przez ocean na tratwie. W rzeczywistości jednak trochę się przygotowali do tej wyprawy. No i brak polowania na rekiny, suszenia ich na słońcu, jedzenia orzechów kokosowych, próba udowodnienia, że tubylcy mogli obejść się bez współczesnych puszek (które jednak miała załoga).
Brak było tez merytorycznych argumentów Heyerdala - o podobnych pomnikach, o podobnym dialekcie i wreszcie, nie wspomniano, że podróżowano zapewne w większych grupach, co czyniło takie wyprawy łatwiejszymi. Takie argumenty czyniłyby z głównego bohatera prawdziwego naukowca - podróżnika. W filmie widać, człowieka który bardzo wierzy(!) w swoją hipotezę i emocjonalnie podchodzi do podróży. No po prostu nie przekonał mnie ten Heyerdahl, tym bardziej, że w książce widzimy jakim był człowiekiem. Oczywiście, nie musi być tam wszystko prawdziwie opisane, wiadomo, o niektórych rzeczach się nie pisze, ale zachowana jest osobowość autora.
Podsumowując - można obejrzeć, bo warto znać tę fantastyczną historię. A najlepiej potem sięgnąć po książkę, która jest strasznie wciągająca.